رفتم بدر خدای خود توبه کنم

وز هر گنه و خطای خود توبه کنم

تحقیق گناه می‌نمودم دیدم

باید ز ثوابهای خود توبه کنم

عمرم همه صرف شد بغفلت چه کنم

شد حاصل عمرم گل حسرت چه کنم

من آن کف خاکم که تو گفتی یارب

با این کف خاک غیررحمت چه کنم

ای آنکه منت کمنیهٔ درگاهم

وی آنکه به حق شدی دلیل راهم

بر آنچه نمودی آگهم ثابت دار

وز آنچه نه آگهم بکن آگاهم

یاد تو دمی به ملکت جم ندهم

نی ملکت جم به ملک عالم ندهم

یک لحظه غمت به بوستان‌های جهان

نی‌نی که به بستان جنان هم ندهم

ای خسرو طوس ای‌امام مسموم

ای همچو قضا قدر بحکمت محکوم

خواهم ز تو آنچه خویشتن میدانی

ای شاه مکن گدای خود را محروم

خواهی که ز توحید نمانی محروم

میکوش به درک فیض و تحصیل علوم

آنگاه رسی به کام دل کاندر تو

گردید یکی عالم و علم و معلوم

یکچند به دنیای دنی دل بستیم

یکچند به‌ام ید جنان جان خستیم

دیدیم دو عالم شده بار دل ما

رستیم ز خویش و از دو عالم رستیم

شاها به توما دیده احسان داریم

مهر تو سرشته در دل و جان داریم

غیر از تو نداریم به کس روی نیاز

موریم و نظر سوی سلیمان داریم

عمریست که دم بدم علی میگویم

درحال نشاط و غم علی می‌گویم

تا حال علی گفته‌ام انشاءالله

در باقی عمر هم علی می‌گویم

خورشید ازل سیم ماه شعبان

چون خواست شود ز برج عصمت تابان

مأمور به خدمتش بفرمان خدای

جبریل ز سد ره گشت و لعیا ز جنان

خاکی که بکفش بودت از اصفاهان

همراه ببردی ای مرا راحت جان

من خویش بدان خاک مثل میکردم

معلومم شد که بوده‌ام کمتر از آن

در عشق توام همین بس ای روح روان

کز غیر تو فارغم من سوخته جان

یک دل دارم تو هستی آن را دلبر

یک جان دارم تو هستی آن را جانان

در راه خدا چو نیست شد هست حسین

شد عالم هستی همه پا بست حسین

حق داد به خونبهای او در دو جهان

ترتیب خدائی همه در دست حسین

در نیمهٔ شعبان به رخی همچون ماه

شد جلوه‌گر انوار الهی ناگاه

در تهنیتش خیل ملایک گفتند

لاحول ولا قوه الا باالله

ای زائر قبر شاه بی خیل و سپاه

اندر دو جهان تو را بس این رتبه و جاه

تو زائر آن کسی که با معرفتش

من زار مزاره کمن زار الله

یارب ز خطای خودپرستی توبه

وز حالت هوشیاری و مستی توبه

چون غیرخیالی نبود هستی من

یارب هم از این خیال هستی توبه

ای ریشه بد بکشت زار آورده

وز حاصل آن رو به فرار آورده

دیروز خود این درخت را بنشاندی

امروز بخور برش که بار آورده

ای غیر علی‌پرست ای دیوانه

از خویش چه دیدی که شدی بیگانه

گر کعبه طلب‌کنی علی رهبر تست

راه در خانه جو ز صاحب خانه

ای آنکه به ارباب عطا دل بستی

نائل نشدی خاطر خود را خستی

غم چند خوری که کرد او ترک عطا

خود ترک طمع نما که از غم رستی

ای شیر خدا شاه ولایت مددی

ای بحر سخا کان عنایت مددی

در وادی بی‌کفایتی حیرانم

ای صاحب رتبهٔ کفایت مددی