چون عدو درکمین بود زنهار

دست از شنعت رفیق بدار

دو کبوتر که بال هم شکنند

لقمه گربه را درست کنند

زینت مرد به عقل است و هنر

نی به پوشاک وجلال و فرّهی

دیده‌ام دانشورانی با خرد

در لباس ژنده چون عبد رهی

نیز دیدم سفلگانی بی کمال

[...]

چون برکه‌های دشت عرب دان تو حال خلق

گاهی ز آب پر شود و نوبتی تهی

این برکهٔ حیات مسلم تهی شود

از آب زندگانی و از فر و فرهی

دیر است و زود مرگ نباشد از آن گریز

[...]

چنین گفت در گات‌ها زردهشت

که بر دیو ریمن نمایید پشت

دروغ است هم‌دست اهریمنا

ابا هر بدی دست در گردنا

به یزدان نیکی دهش بگروند

[...]

بخواندم زگفتار دانای راد

که اندرز فرزند راکرد یاد

نکو نام پاد آذر شادکام

که بودش پدر ماراسپند نام

شنیدم که دانا نبودش پسر

بنالید زی داور دادگر

به‌زودی یکی خوب فرزند یافت

یکی خوب فرزند دلبند یافت

بفرمود «‌زرتشت‌» نامش پدر

[...]

که جان پدرکرفه اندیش باش

بی‌آزار و به دین‌ و خوش کیش ‌باش

چو باید شدن زین جهان ای پسر

نگر تا به مینو چه بایسته تر

نباشدکس اندر جهان دیرپای

[...]

فراموش کن چیزهای شده

مبر بیش و تیمار ناامده

مشو تند وگستاخ و نااستوار

به پیش خدا و خداوندگار

هر آن چیزکان زی تو نبود نکو

به دیگر کسانش مکن آرزو

یگانه شو آموزگارانت را

خداوندگاران و یارانت را

مشو خویشتن بنده در زندگی

مکن پیش همچون خودی بندگی

رود هرکه با تو به خشم و به کین

از او دور باش و به رویش مبین

امیدت به دادار دارنده بند

گزین دوستی کت بود سودمند

به گیتی ره ایزدی توختن

بود مینوی توشه اندوختن

به راه خدا و امهرآسپند

به جان کوش تا وارهی ازگزند

به زن راز پنهان مکن اشکار

همان کودکان را به فرهنگ دار

نیوشنده باش و سخن درپذیر

پس و پیش‌ پاسخ به پیمانه گیر

مبادا ز فرهنگ و دانش جدا

زن و کودک مردم پارسا

کش آرد پشیمانی بیکران

برد بیش و تیمار و رنج گران

به بیگاه بر روی مردم مخند

زگفتار بی‌مایه لب بازبند

مکن هیچ افسوس با مردمان

کز افسوسیانند مردم رمان