تا بنده آن رخان تابنده شدم

همچون سر زلفین تو تابنده شدم

در پیش تو ای نگار تابنده شدم

چون مهر فروزنده و تابنده شدم

روی تو گل و بوی تو نسرین دارم

من عشق و نبید خوردن آیین دارم

من تا بزیم همیشه کار این دارم

من مهر تو کیش و عشق تو دین دارم

افتادم در دام بتی سیم اندام

وز صحبت او دلم رسیده است بکام

تا من بزیم مرا تمام است خوشی

گر دلبر من بسر برد مهر تمام

بیمارم و ناردان لبت پندارم

در بویه آبی تنت بیمارم

گر آبی و ناردان مرا بسپاری

جان و تن خویشتن بتو بسپارم

هر گه که ترا بطبع پاک انگارم

بهتر ز جهان و جان پاکت دارم

گر تو بحدیث کس مرا نگذاری

بالله که ترا بجان خود بگذارم

یک بوسه بدادی بمن ای بت افزون

تا دل بردی ز من بدستان و فسون

گر آنکه همی جان طلبی بوسه بیار

کاتش زآهن بآهن آید بیرون

آن زلف سیه بلای جانست ای جان

جانم ز نهیب او بجانست ای جان

بند و گره شیفتگانست ای جان

در هم شده و شیفته زانست ای جان

از کبر دلا دست بعیوق مزن

لافی که زنی ز دست معشوق مزن

افتاده هجرانی گوئی که نیم

ای دل بهزیمت اندرون بوق مزن

ای کام دل من و بلای حوران

روی تو می و چشم تو از مخموران

مژگانت همی کین کشد از مهجوران

چون تو ناید نیز بکین از توران

بر چرخ جوانمرد شبیخون کردن

چون خون علی بقصد صدخون کردن

انکار بتوحید فلاطون کردن

بهتر ز خلاف میر فضلون کردن

در کار جهانیان گشاد است از تو

رنجات گنجست و جور داد است از تو

اندر دل هرکه هست یاد است از تو

شادیش مباد آنکه نه شاد است از تو

ای دوست مرا بدشمنان دادی تو

وز مهر و هوای دشمنان شادی تو

گر زینت بتخانه نوشادی تو

یکباره ز چشم من بیفتادی تو

خورشید بچهر و سرو بالائی تو

خورشید نشاط را تو بالائی تو

هم با تو بوم اگر چه بالائی تو

باشد که مرا بزیر بال آئی تو

ای مایه نیکوئی مقام دل تو

بند سر زلف تست دام دل تو

هر چند شد از بدی دلت سخت پریش

آخر برسی تو هم بکام دل تو

سرگشته و زار و بیقرارم بی تو

آشفته و رنجور و فکارم بی تو

جز ناله و آه نیست کارم بی تو

جز این دو دگر کار ندارم بی تو

از دیده میان رود خونم بی تو

گوئی که به آتش اندرونم بی تو

از فکرت خویشتن برونم بی تو

ای دوست بیا ببین که چونم بی تو

پیوسته چو شمع در گدازم بی تو

شب تا بسحر بسوز و سازم بی تو

نه سوی شراب دست یازم بی تو

نه سوی نشاط قد فرازم بی تو

ای دل صنمی بده برده قرار من و تو

آشفته چو زلف اوست کار من و تو

بگداخته کوه از تف آه من و تو

گریان شده سنگ از دل زار من و تو

آن چشم نگر بناز و خواب آلوده

وین چشم نگر بخون ناب آلوده

مهتاب رخت به مشگ ناب آلوده

کردند به مشگ ناب آب آلوده

گر بنده بدم کنون شدم یکره شاه

مانده شود از پیاده بر یکره شاه

تا بر تو عروس من شود یکره شاه

تا از غم تو شوم همی یکره شاه