ای دشمن جان و جان شیرین که توی

نور موسی و طور سینین که توی

وی دوست که زهره نیست جان را هرگز

تا نام برد از تو به تعیین که توی

ای دل تو اگر هزار دلبر داری

شرط آن نبود که دل ز ما برداری

گر دل داری که دل ز ما برداری

از یار نوت مباد برخورداری

ای دل تو بدین مفلسی و رسوائی

انصاف بده که عشق را چون سائی

عشق آتش تیز است و ترا آبی نیست

خاکت بر سر چه باد می‌پیمائی

ای دل تو دمی مطیع سبحان نشدی

وز کار بدت هیچ پشیمان نشدی

صوفی و فقیه و زاهد و دانشمند

این جمله شدی ولی مسلمان نشدی

ای دل تو و درد او اگر خود مردی

جان بندهٔ تست اگر تو صاحب دردی

صد دولت صاف را به یک جو نخری

گر یک دردی ز دست دردش خوردی

ای دل چو به صدق از تو نیاید کاری

باری می‌کن به مفلسی اقراری

اینک در او دست به دریوزه برآر

درویش ز دریوزه ندارد عاری

ای دل چو وصال یار دیدی حالی

در پای غمش بمیر تا کی نالی

شرطست چو آفتاب رخ بنماید

گر شمع نمیرد بکشندش حالی

ای دل چه حدیث ماجرا می‌جوئی

من با توام ای دل تو کرا می‌جوئی

ور زانکه ندیده‌ای کرا می‌جوئی

ور زانکه بدیده‌ای چرا می‌جوئی

ای دوست به حق آنکه جان را جانی

چون نامهٔ من رسد به تو برخوانی

از بوالعجبی نامهٔ من ندرانی

چون حال دل خراب من میدانی

ای دوست بهر سخن در جنگ زنی

صد تیر جفا بر من دلتنگ زنی

در چشم تو من مسم دگر کس زر سرخ

فردا بنمایمت چو بر سنگ زنی

ای دوست ترا رسد اگر ناز کنی

ناساز شوی باز دمی ساز کنی

زان میترسم در جفا باز کنی

مکر اندیشی بهانه آغاز کنی

ای دوست ز من طمع مکن غمخواری

جز مستی و جز شنگی و جز خماری

ما را چو خدا برای این آوردست

خصم خردیم و دشمن هشیاری

ای دیده تو از گریه زبون می‌نشوی

ای دل تو این واقعه خون می‌نشوی

ای جان چو به لب رسیدی از قالب من

آخر بچه خوشدلی برون می‌نشوی

ای روی ترا پیشه جهان‌آرائی

وی زلف ترا قاعده عنبر سائی

آن سلسلهٔ سحر ترا، آن شاید

کش می‌گزی و می‌کنی و می‌خایی

ای ساقی از آن باده که اول دادی

رطلی دو درانداز و بیفزا شادی

یا چاشنیی از آن نبایست نمود

یا مست و خراب کن چو سر بگشادی

ای ساقی جان که سرده ایامی

آرام دل خستهٔ بی‌آرامی

مستان تو امروز همه مخمورند

آخر به تو بازگردد این بدنامی

ای سر سبب اندر سبب اندر سببی

وی تن عجب اندر عجب اندر عجبی

ای دل طلب اندر طلب اندر طلبی

وی جان طرب اندر طرب اندر طربی

ای شاخ گلی که از صبا می‌رنجی

ور زانکه گلی تو پس چرا می‌رنجی

آخر نه صبا مشاطهٔ گل باشد

این طرفه که از لطف خدا می‌رنجی

ای شادی راز تو هزاران شادی

وز تو به خرابات هزار آبادی

وان سرو چمن را که کمین بندهٔ تست

از خدمتت آزاد و هزار آزادی

ای شمع تو صوفی صفتی پنداری

کاین شش صفت از اهل صفا می‌داری

شبخیزی و نور چهره و زردی روی

سوز دل و اشک دیده و بیداری