میدان فراخ و مرد میدانی نه

احوال جهان چنانکه میدانی نه

ظاهرها شان به اولیا ماند لیک

در باطنشان بوی مسلمانی نه

وه وه که به دیدار تو چونم تشنه

چندانکه ببینمت فزونم تشنه

من بندهٔ آن دو لعل سیراب توام

عالم همه زانست به خونم تشنه

هین نوبت صبر آمد و ماه روزه

روزی دو مگو ز کاسه و از کوزه

بر خوان فلک گردد پی دریوزه

تا پنبهٔ جان باز رهد از غوزه

هر چند در این پرده اسیرید همه

زین پرده برون روید امیرید همه

آن آب حیات خلق را می‌گوید

بر ساحل جوی ما بمیرید همه

هم آینه‌ایم و هم لقائیم همه

سرمست پیالدهٔ بقائیم همه

هم دافع رنج و هم شفائیم همه

هم آب حیات و هم سقائیم همه

یارب تو مرا به نفس طناز مده

با هر چه به جز تست مرا ساز مده

من در تو گریزان شدم از فتنهٔ خویش

من آن توام مرا به من باز مده

یارب تو یکی یار جفا کارش ده

یک دلبر بدخوی جگر خوارش ده

تا بشناسد که عاشقان درچه غمند

عشقش ده شوقش ده و بسیارش ده

آمد بر من دوش مه یغمائی

گفتم که برو امشب اینجا نائی

می‌رفت و همی گفت زهی سودائی

دولت بدر آمده است و در نگشائی

آن چیز که هست در سبد می‌دانی

از سِرّ سبد تا به ابد می‌دانی

هر روز بگویم به شبم یاد آید

شب نیز بگویم که تو خود می‌دانی

آن خوش باشد که صاحب تمییزی

بی‌آنکه بگویند و بگوید چیزی

بی‌گفت و تقاضا برسد مهمانرا

تروندهٔ خوش ز صاحب پالیزی

آن دل که به یاد خود صبورش کردی

نزدیک‌تر تو شد چو دورش کردی

در ساغر ما زهر تغافل تا چند

تلخیش نماند بس که شورش کردی

آن را که نکرد ز هر سود ای ساقی

آن زهر نبود می نمود ای ساقی

چون بود رونده شد نبود ای ساقی

می‌ها نوشد ز بحر جود ای ساقی

آن رطل گران را اگر ارزان کنیی

اجزای جهان را همگی جان کنیی

ور زان لب خیره شکرافشان کنیی

که را به مثال ذره رقصان کنیی

آن روز که دیوانه سر و سودائی

در سلسلهٔ دولتیان می‌آئی

امروز از آن سلسله زان محرومی

کامروز تو عاقلی و کارافزائی

آن روی ترش نگر چو قندستانی

وان چشم خوشش نگر چو هندوستانی

پیش قد او صف زده سروستانی

پیش کف او شکسته هر دستانی

آن ظلم رسیده‌ای که دادش دادی

وانغمزده‌ای که جام شادش دادی

آن بادهٔ اولین فراموشش شد

گر باز نمی‌دهی چه یادش دادی

آن میوه توی که نادرِ ایامی

بتوان خوردن هزار من در خامی

بر ما مپسند هجر و دشمن کامی

کاخر به تو باز گردد این بدنامی

آنی تو که در صومعه مستم داری

در کعبه نشسته بت‌پرستم داری

بر نیک و بد تو مر مرا دستی نیست

در دست توام تا بچه دستم داری

آنی که بر دلشدگان دیر آئی

وانگاه چو آئی نفسی سیر آئی

گاه آهو و گه به صورت شیر آئی

هم نرم و درشت همچو شمشیر آئی

آنی که به صد شفاعت و صد زاری

بر پات یکی بوسه دهم نگذاری

گر آب دهی مرا اگر آتش باری

سلطان ولایتی و فرمانداری