گه در دل ما نشین چو اسرار و مرو

گه بر سر ما نشین چو دستار و مرو

گفتی که چو دل زود روم زود آیم

عشوه مده ای دلبر عیار و مرو

ما چارهٔ عالمیم و بیچارهٔ تو

ما ناظر روح و روح نظارهٔ تو

خورشید بگرد خاک سیارهٔ تو

مه پاره شده ز عشق مه پارهٔ تو

مردی یارا که بوی فقر آید از او

دانند فقیران که چها زاید از او

ولله که سماء و هرچه در کل سما است

یا بند نصیب هرچه میباید از او

مستم ز دو لعل شکرت ای مه‌رو

پستم ز قد صنوبرت ای مه‌رو

رویم چو زر است در غم سیم‌برت

از دست مده تو این زرت ای مه‌رو

من بندهٔ تو بندهٔ تو بندهٔ تو

من بندهٔ آن رحمت خندیدهٔ تو

ای آب حیات کی ز مرگ اندیشد

آنکس که چو خضر گشت خود زندهٔ تو

نی هرکه کند رقص و جهد بالا او

در فقر بود گزیده و والا او

مسجود ملک تا نشود چون آدم

عالم نشود به عالم اسما او

هان ای تن خاکی سخن از خاک مگو

جز قصهٔ آن آینهٔ پاک مگو

از خالق افلاک درونت صفتی است

جز از صفت خالق افلاک مگو

هرچند در این هوس بسی باشی تو

بیقدر تو همچون مگسی باشی تو

زنهار مباش هیچکس تا برهی

آخر تو که باشی که کسی باشی تو

هرچند که قد بی‌بدل دارد سرو

پیش قد یارم چه محل دارد سرو

گه گه گوید که قد من چون قد اوست

یارب چه دماغ پرخلل دارد سرو

آمد بر من خیال جانان ز پگه

در کف قدح باده که بستان ز پگه

درکش این جام تا به پایان ز پگه

سرمست درآ میان مستان ز پگه

آن دم که رسی به گوهر ناسفته

سرها به هم آورده و سرها گفته

کهدان جهان ز باد شد آشفته

برتو بجوی که مست باشی خفته

آنکس که ز دست شد بر او دست منه

از باده چو نیست شد تواش هست منه

زنجیر دریدن بر مردان سهل است

هر زنجیری بر شتر مست منه

آنی که وجود و عدمت اوست همه

سرمایهٔ شادی و غمت اوست همه

تو دیده نداری که باو درنگری

ورنی که ز سر تا قدمت اوست همه

از دیدهٔ کژ دلبر رعنا را چه

وز بدنامی عاشق شیدا را چه

ما در ره عشق چست و چالاک شویم

ور زانکه خری لنگ شود ما را چه

ای آنکه به جان این جهانی زنده

شرمت بادا چرا چنانی زنده

بی‌عشق مباش تا نباشی مرده

در عشق بمیر تا بمانی زنده

ای پارسی و تازی تو پوشیده

جان دیده قدح شراب نانوشیده

دریا باید ز فضل حق جوشیده

پیدا باید کفایت کوشیده

ای بر نمک تو خلق نانی بزده

بر مرکب تو داغ نشانی بزده

حیفست که سوی کان رود آن بر سیم

پنهان چون جان و بر جهانی بزده

ای بی‌ادبانه من ز تو نالیده

غیرت بشنیده گوش من مالیده

جایی بروم ناله کن دزدیده

آنجا که نه دل بوی برد نی دیده

ای جان تو بر مقصران آشفته

هم جان تو عذر جان ایشان گفته

طوفان بلا اگر بگیرد عالم

بر من بدو جو که مست باشم خفته

ای با تو جهان ظریف و شادی باره

تو جامه شادیی و مالی پاره

تنها خورشید آن دهد عالم را

کان را ندهد مه و هزار استاره