هم خانه از آن اوست و هم جامه و نان

هم جسم از آن اوست همه دیده و جان

وان چیز دگر که نیست گفتن امکان

زیرا که زمان باید و اخوان و مکان

هم نور دل منی و هم راحت جان

هم فتنه برانگیزی و هم فتنه نشان

ما را گوئی چه داری از دوست نشان

ما را از دوست بی‌نشانیست نشان

هنگام اجل چو جان بپردازد تن

مانند قبای کهنه اندازد تن

تن را که ز خاکست دهد باز به خاک

وز نور قدیم خویش برسازد تن

یا دلبر من باید و یا دل بر من

نی دل بر من باشد و نی دلبر من

ای دل بر من مباش بی‌دلبر من

یک دلبر من به از دو صد دل بر من

یارب چه دلست این و چه خو دارد این

در جستن او چه جستجو دارد این

بر خاک درش هر نفسی سر بنهد

خاکش گوید هزار رو دارد این

یا اوحد بالجمال یا جانمسن

از عهد من ای دوست مگر نادمسن

قد کنت تجنی فقل تاجکسن

والیوم هجرتنی فقل سن کم سن

آن رهزن دل که پای‌کوبانم از او

چون آینهٔ خیال خوبانم از او

جانی‌ست که چون دست زنان می‌آید

یارب یارب چه می‌شود جانم از او

آن شاه که هست عقل دیوانهٔ او

وز عشق دلم شده است همخانهٔ او

پروانه فرستاد که من آن توام

صد شمع به نور شد ز پروانهٔ او

آن شخص که رشک برد بر جامهٔ تو

تا رشک برد بر لب خودکامهٔ تو

یا رشک برد بر آن رخ فرخ تو

یا بر کر و فر روح علامهٔ تو

آن کس که همیشه دل پر از دردم از او

با سینهٔ ریش و با رخ زردم از او

امروز بناز او بری بر من زد

المنة لله که بری خوردم از او

آن لاله رخی که با رخ زردم از او

وان داروی دردی که همه دردم از او

یک روز به بازار بری بر من زد

باور نکند کس چه بری خوردم از او

از جان بشنیده‌ام نوای غم تو

نی خود جانهاست ذره‌های غم تو

آن صورتها که در درون می‌آیند

تابند چو ذره در هوای غم تو

از گنج قدم شدیم ویرانهٔ او

ز افسانهٔ او شدیم افسانهٔ او

آوخ که ز پیمان و ز پیمانهٔ او

کس خانهٔ خود نداند از خانهٔ او

ای آب از این دیدهٔ بیخواب برو

وی آتش از این سینهٔ پرتاب برو

وی جان چو تنی که مسکنت بود نماند

بی‌آبی خود مجوی و بر آب برو

ای از دل و جان لطیفتر قالب تو

بسیار رهست از شکر تا لب تو

عمریست که آفتاب و مه میگردند

روزان و شبان در آرزوی شب تو

ای پردهٔ پندار پسندیدهٔ تو

وی وهم خودی در دل شوریدهٔ تو

هیچی تو و هیچ را چنین گوهر

به زین نتوان نهاد در دیدهٔ تو

ای بسته تو خواب من به چشم جادو

آن آب حیات و نقل بیخوابان کو

کی بینم آب چون منم غرقهٔ جو

خود آب گرفته است مرا هر شش سو

ای بلبل مست بوستانی برگو

مستی سر و راحت جانی برگو

من مستم و تعیین نتوانم کردن

ای جان جهان هرچه توانی برگو

ای جان جهان به حق احسانت مرو

مستم مستم ز شیر پستانت مرو

اندر قفسم شکر می افشان و مرو

ای طوطی جان زین شکرستانت مرو

ای جان جهان جان و جهان بندهٔ تو

شیرین شده عالم ز شکر خندهٔ تو

صد قرن گذشت و آسمان نیز ندید

در گردش روزگار مانندهٔ تو