سرمست توام نه از می و نز افیون

مجنون شده‌ام ادب مجوی از مجنون

از جوشش من جوش کن صد جیحون

وز گردش من خیره بماند گردون

سرمست شدم در هوس سرمستان

از دست شدم در ظفر آن دستان

بیزار شدم ز عقل و دیوانه شدم

تا درکشدم عشق به بیمارستان

شاخ گل تر بر سر عنبر میزن

وز تیغ مسلمان سر کافر میزن

چون نای توان بگوش من درمیدم

چون دف توام بروی من بر میزن

شب رفت و نرفت ای بتِ سیمین‌برِ من

سودای مناجات غمت از سرِ من

خواب شب من توی و نور روزم

نه روز و نه شب چون تو نباشی برِ من

شد کودکی و رفت جوانی ز جوان

روز پیری رسید بر پر ز جهان

هر مهمانرا سه روز باشد پیمان

ای خواجه سه روز شد تو بر خیز و بران

شمع ازلست عالم افروزی من

زان شاهد اعظم است پیروزی من

بی‌شاهد و شمع ازل چون باشم

آری چکنم چو این بود روزی من

شوری دارم که برنتابد گردون

شوریکه به خواب درنبیند مجنون

این کمینه ایست از سینهٔ دوست

تا سینهٔ پاک دوست چون باشد چون

صورت همه مقبول هیولا میدان

تصویر گرش علت اولی میدان

لاهوت به ناسوت فرو ناید لیک

ناوست ز لاهوت هویدا میدان

طبع تو چو سنگست و دلت چون آهن

وز آهن و سنگ جسته آتش سوی من

سنگت چو در آتش است ای ماه ختن

خرمن باشم که دل نهم بر خرمن

طبعی نه که با دوست در نیامیزم من

عقلی نه که از عشق بپرهیزم من

دستی نه که با قضا درآویزم من

پائی نه که از میانه بگریزم من

عقلی که خلاف تو گزیدن نتوان

دینی که ز عهد تو بریدن نتوان

علمی که به کنه تو رسیدن نتوان

زهدی که ز دام تو رهیدن نتوان

عید آمد و عیدانه جمال سلطان

عیدانه که دیده است چنین در دو جهان

عید این بود و هزار عید ای دل و جان

کان گنج جهان برآمد از کنج نهان

فرخ باشد جمال سلطان دیدن

جان زنده شود ز روی جانان دیدن

من سلسلهٔ عشق تو دیدم در خواب

یارب چه بود خواب پریشان دیدن

گر تیغ اجل مرا کند بی‌سر و جان

در حسن برآیم ز زمین صد چندان

از خاک چو جمله دانه‌ها میروید

هم دانهٔ آدمی بروید میدان

گر دست بشد ز کار پائی می‌زن

ور پای نماند هم نوایی می‌زن

گر نیست ترا به عقل رایی می‌زن

حاصل هر دم، دم وفائی می‌زن

گر شامَم و گر عراق و گر لورستان

روشن شده زانچهرهٔ چون نورستان

با منکر و با نکیر همدستی کن

تا دست زنان رقص کند گورستان

گر کشته شوم به نزد و پیکار تو من

آهی نکشم ز بیم آزار تو من

از زخم سر غمزهٔ خونخوار تو من

خندان میرم چو گل ز دیدار تو من

گر مشتاقی به پیش مشتاق نشین

روزان و شبان بر در عشاق نشین

آنگاه چو این حلقه گشائی کردی

از خلق گذر کن بر خلاق نشین

کس نیست به غیر از او در این جمله جهان

نی زشت و نه نیکو و نه پیدا و نهان

هر تیر که جست هست از آن سخت کمان

هر نکته که هست جست از آن شعله دهان

گفتم که بر حریف غمگین منشین

جز پهلوی خوشدلان شیرین منشین

در باغ چو آمدی سوی خار مرو

جز با گل و یاسمین و نسرین منشین