آنکو طمع وفا برد بر شکران

بر خویش بزد عیب و نزد بر شکران

ور شکران نهاد انگشت به عیب

در هجر بسی دست گزد بر شکران

آن کیست کز این تیر نشد همچو کمان

وز زخم چنین تیر گرفتار چنان

وانگه خبر یافت که این پای بکوفت

از دست هوای خود نشد دست زنان

احرام درش گیرد لافرمان کن

واندر عرفات نیستی جولان کن

خواهی که تو را کعبه کند استقبال

مایی و منی را به مِنیٰ قربان کن

از بسکه برآورد غمت آه از من

ترسم که شود به کام بدخواه از من

دردا که ز هجران تو ای جان جهان

خون شد دلم و دلت نه آگاه از من

از بسکه فساد و ابلهی زاد از من

در عمر کسی نگشت دلشاد از من

من طالب داد و جمله بیداد از من

فریاد من از جمله و فریاد از من

از حاصل کار این جهانی کردن

می‌کن ز بهی آنچه توانی کردن

زیرا همه عمرت بدمی موقوفست

پیداست به یک دم چه توانی کردن

از روز شریفتر شد از وی شب من

وز روح لطیفتر این قالب من

رفت این لب من تا لب او را بوسد

از شهد شکر نبود جای لب من

از عمر که پربار شود هردم من

وز خویش که بیزار شود هردم من

این گلشن رنگین که جهان عاشق اوست

گلزار که پرخار شود هردم من

اسرار مرا نهانی اندر جان کن

احوال مرا ز خویش هم پنهان کن

گر جان داری مرا چو جان پنهان کن

وین کفر مرا پیشرو ایمان کن

امروز مراست روز میدان منشین

میتاز چو گوی پیش چوگان منشین

مردی بنمای و همچو حیران منشین

امروز قیامت است ای جان منشین

امشب منم و هزار صوفی پنهان

مانندهٔ جان جمله نهانند و عیان

ای عارف مطرب هله تقصیر مکن

تا دریابی بدین صفت رقص‌کنان

ای آنکه گرفته‌ای به دستان دستان

دامان وصال از کف مستان مستان

صیدی که ز دام دل‌پرستان رست آن

من کافرم ار میان هستان هست آن

ای بی‌تو حرام زندگانی ای جان

خود بی‌تو کدام زندگانی ای جان

سوگند خورم که زندگانی بی‌تو

مرگست به نام زندگانی ای جان

ای بی‌تو حرام زندگانی کردن

خود بی‌تو کدام زندگانی کردن

هر عمر که بی‌رخ تو بگذشت ای جان

مرگست و به نام زندگانی کردن

ای جانب عشاق به خیره نگران

تو خیره و در تو گشته خیره دگران

این خیره در آن و آن در این یارب چیست

جمله ز تواند بی‌دل و بی‌جگران

ای جان منزه ز غم پالودن

وی جسم مقدس ز غم فرسودن

ای آتش عشقی که در آن میسوزی

خود جنت و فردوس تو خواهد بودن

ای جمله جهان بروی خوبت نگران

جان مردان ز عشق تو جامه دران

با این همه نزدیک همه پرهنران

دیوانگی تو به ز عقل دگران

ای خورده مرا جگر برای دگران

دانم که همین کنی برای دگران

من باد رهی بدم تو راهم دادی

من رستم از این واقعه وای دگران

ای خوی تو در جهان می و شیر ای جان

از دلشدگان گناه کم گیر ای جان

گر دست شکسته شد کمان گیر ای جان

اینک به شکنجه زیر زنجیر ای جان

ای داد که هست جمله بیدار از من

ای من که هزار آه و فریاد از من

چو ذلک ما قدمت ایدیکم گفت

ناشاد شبی که اصل غم زاد از من