با دل گفتم ز دیگران بیش مباش

رو مرهم ریش باش چون نیش مباش

خواهی که ز هیچکس به تو بد نرسد

بدگوی و بدآموز و بداندیش مباش

با پیر خرد نهفته میگویم دوش

کز من سخن از سر جهان هیچ مپوش

نرمک نرمک مرا همی گفت بگوش

دانستنی است گفتنی نیست خموش

با ما چه نه‌ای مشو رفیق اوباش

کاول قدمت دمند و آخر پرخاش

گل باش و بهر سخن که خواهی میخند

مرد سره باش و هرکجا خواهی باش

بر جان و دل و دیده سواری همه خوش

واندر دل و جان هرچه بکاری همه خوش

خوش چشمی و محبوب عذاری همه خوش

فریاد رس جان‌فکاری همه خوش

بر دل چو شکفته گشت اسرار غمش

ندهم به گل همه جهان خار غمش

بایست سوی جهان فانی گردیم

زین پس رخ زرد ما و دیوار غمش

بر من بگریست نرگس خمارش

تا خیره شدم ز گریهٔ بسیارش

گر نرگس او به سرمه آلوده بدی

آلوده شدی ز سرمه‌ها رخسارش

بیچاره دل سوختهٔ محنت کش

در آتش عشق تو همی سوزد خوش

عشقت به من سوخته دل گرم افتاد

آری همه در سوخته افتد آتش

پیوسته مرید حق شو و باقی باش

مستغرق عشق و شور و مشتاقی باش

چون باده بجوش در خم قالب خویش

وانگاه به خود حریف و هم ساقی باش

تا بتوانی تو جامهٔ عشق مپوش

چون پوشیدی ز هر بلائی مخروش

در جامه همی سوز و همی باش خموش

کاخر ز پس نیش بود روزی نوش

تا در نزنی بهر چه داری آتش

هرگز نشود حقیقت وقت تو خوش

عیاران را ز آتش آمد مفرش

عیار نه‌ای ز عاشقان پا درکش

جان جانی بیا میان جان باش

چون عقل و خرد تاج سر مردان باش

تو دولت و بخت همه ای در دو جهان

چون دولت و بخت دو جهان گردانباش

چون رنگ بدزدید گل از رخسارش

آویخت صبا چو رهزنان بردارش

بسیار بگفت بلبل و سود نداشت

تا بو که صباا به جان دهد زنهارش

خائیدن آن لب که چشیدی شکرش

مالیدن دستی که کشیدی بسرش

نگذارد آنکه او به جان و جگرش

آب حیوان همی رسد از اثرش

دانم که برای ما نخفتی همه دوش

بر صفهٔ سرد با یکی بالاپوش

آن نیز فراموش نگردد ما را

ای بوده عزیزتر از دیده و گوش

در انجمنی نشسته دیدم دوشش

نتوانستم گرفت در آغوشش

رخ را به بهانه بر رخش بنهادم

یعنی که حدیث می‌کنم در گوشش

در حلقهٔ مستان تو ای دلبر دوش

میخانه درون کشیدم از خم سر جوش

بر یاد تو کاس و طاس تا وقت سحر

میخوردم و میزدم همی دوش خروش

در مجلس سلطان بشکستم جامش

تا جنگ شود بشنوم آن دشنامش

والله که چنان فتاده‌ام در دامش

کز پختهٔ او نمی‌شناسم خامش

دلدار مرا وعده دهد نشنومش

بر مصحف اگر دست نهد نشنومش

گوید والله که نشنوی نشنومت

خواهد که به اینها بجهد نشنومش

دل یاد تو آرد برود هوش ز هوش

می بی‌لب نوشین تو کی گردد نوش

دیدار ترا چشم همی دارد چشم

آواز ترا گوش همی دارد گوش

رفت آنکه نبود کس به خوبی یارش

بی‌آنکه دلم سیر شد از دیدارش

او رفت و نماند در دلم تیمارش

آری برود گل و بماند خارش