من رنگ خزان دارم و تو رنگ بهار

تا این دو یکی نشد نیامد گل و خار

این خار و گل ارچه شد مخالف دیدار

بر چشم خلاف بین بخند ای گلزار

من مسخرهٔ تو نیسستم ای فاجر

تا مسخرگی نمایمت بس نادر

ویران کنمت چنانکه باید کردن

عاجز شود از عمارتت هر عامر

می‌آید گرگ نزد ما وقت سحر

هم فربه میرباید و هم لاغر

تا چند کنی خرخر اندر بستر

بر وی زن آب ای که خاکت بر سر

هر دم دل جمع را برنجاند یار

مانندهٔ چرخیان بگرداند یار

یکدم همه را براند از پیش و دمی

چون فاتحه‌شان به عشق برخواند یار

هر دم دل خسته‌ام برنجاند یار

یا سنگدلست یا نمیداند یار

از دیده به خون نبشته‌ام قصهٔ خویش

می‌بیند و هیچ بر نمیخواند یار

هین وقت صبوحست می ناب بیار

زیرا مرگست زندگانی هشیار

یا ناله این رباب بی‌دل بپذیر

یا پاس دل کباب پر داغ بدار

آمد آمد آنکه نرفت او هرگز

بیرون نبد آن آب از این جو هرگز

او نافهٔ مشک و ما همه بوی وئیم

از نافه شنیده‌ای جدا بو هرگز

آمد بر من دوش نگاری سر تیز

شیرین سخنی شکر لبی شورانگیز

با روی چو آفتاب بیدارم کرد

یعنی که چو آفتاب دیدی برخیز

آمد دی دیوانه و شبهای دراز

مائیم و شب تیره و سودای دراز

ما را سر خواب نیست دل یاوه شده است

آنرا که دلیست تا کند پای دراز

آن تاب که من دانم و تو ای دل سوز

ای دوست شب و روز ز دل می‌افروز

نی نی که غلط گفتم ای عشق آموز

عشق تو و سودای تو آنگه شب و روز

آن یار نهان کشید باز دستم امروز

از دست شدم بند گسستم امروز

یک مست نیم هزار مستم امروز

دیوانهٔ دیوانه پرستم امروز

ای تنگ شکر از ترشان چشم بدوز

آتش بزن و هرچه به جز عشق بسوز

دکان شکرفروش و آنگه ترشی

برف و سرمای وآنگهی فصل تموز

ای جان سماع و روزه و حج و نماز

وی از تو حقیقت شده بازی و مجاز

امروز منم مطربت ای شمع طراز

وز چرخ بود نثار و قوال انداز

ای جان لطیف بیغم عشق مساز

در هر نفسش هزار روزه است و نماز

پیداست سراپا همه سودا و مجاز

آخر به گزاف نیست این ریش دراز

ای دل ز جفای دلستانان مگریز

دزدی خواهی ز پاسبانان مگریز

می‌جوی نشان ز بی‌نشانان مگریز

صد جان بده و ز درد جانان مگریز

ای دل همه رخت را در این کوی انداز

پیراهن یوسف است بر روی انداز

ماهی بچه‌ای عمر نداری بی‌آب

اندیشه مکن خویش در این جوی انداز

ای ذره ز خورشید توانی بگریز

چون نتوانی گریخت با وی مستیز

تو همچو سبوئی و قضا همچون سنگ

با سنگ مپیچ و آب خود را بمریز

ای صلح تو با بنده همه جنگ آمیز

تا کی بود این دوستی ننگ‌آمیز

آمیزش من با تو اگر میجوئی

دریاب ز آب دیدهٔ رنگ‌آمیز

ای عشق تو داده باز جان را پرواز

لطف تو کشیده چنگ جان را در ساز

یک ذره عنایت تو ای بنده‌نواز

بهتر ز هزار ساله تسبیح و نماز

ای عشق نخسبی و نخفتی هرگز

در دیدهٔ خفتگان نیفتی هرگز

باقی سخنی هست نگویم او را

تو نیز نگوئی و نگفتی هرگز