دستت دو و پایت دو و چشمت دو رواست

اما دل و معشوق دو باشند خطاست

معشوق بهانه است و معبود خداست

هرکس که دو پنداشت جهود و ترساست

دلتنگم و دیدار تو درمان منست

بی‌رنگِ رُخت زمانه زندانِ منست

بر هیچ دلی مباد و بر هیچ تنی

آنچ از غمِ هجران تو بر جان منست

دلدار اگر مرا بِدِراند پوست

افغان نکنم نگویم این درد از اوست

ما را همه دشمنند و تنها او دوست

از دوست به دشمنان بنالم، نه نکوست

دلدار ز پرده‌ای کز آن سوسو نیست

می‌گفت بد من ارچه آتش خو نیست

چون دید مرا زود سخن گردانید

کو آن منست این سخن با او نیست

دلدار ظریف است و گناهش اینست

زیبا و لطیف است و گناهش اینست

آخر به چه عیب می‌گریزند از او

از عیب عفیف است و گناهش اینست

دلدارم گفت کان فلان زنده ز چیست؟

جانش چو منم عجب که بی‌جان چون زیست؟

گریان گشتم گفت که اینطرفه‌تر است

بی‌من که دو دیدهٔ ویَم چون بگریست؟

دل در بر من زنده برای غم تست

بیگانهٔ خلق و آشنای غم تست

لطفی است که می‌کند غمت با دل من

ورنه دل تنگ من چه جای غم تست

دل در بَرِ هر که هست، از دلبر ماست

هر جا جهَد این برق، از آنْ گوهر ماست

هر زر که در او مُهر اَلَست است و بَلیٰ

در هر کانی که هست آن زر، زر ماست

دل رفت بر کسی که بیماش خوش است

غم خوش نبوَد و لیک غم‌هاش خوش است

جان می‌طلبد، نمی‌دهم روزی چند

جان را که محل نیست تقاضاش خوش است

دل رفت و سرِ راهِ دلْ‌اِستان بگرفت

وز عشق، دو زلفِ او به دندان بگرفت

پرسید: کی تو؟ چون دهان بگشادم

جست از دهنم، راه بیابان بگرفت

دل یاد تو کرد چون به عشرت بنشست

جام از ساقی ربود و انداخت شکست

شوریده برون جست نه هشیار و نه مست

آوازه درافتاد که دیوانه شده است

دل یاد تو کرد چون طرب می‌انگیخت

والله که نخورد آن قدح را و بریخت

دل قالب مرده دید خود را بی‌تو

اینست سزای آنکه از جان بگریخت

دور است ز تو نظر بهانه اینست

کاین دیدهٔ ما هنوز صورت بین است

اهلیت روی تو ندارد لیکن

چون برکند از تو دل که جان شیرین است

دوش از سر لطف یار در من نگریست

گفتا بی‌ما چگونه بتوانی زیست

گفتم به خدا چنانکه ماهی بی‌آب

گفتا که گناه تست و بر من بگریست

دی آنکه ز سوی بام بر ما نگریست

یا جان فرشته است یا روح پریست

مرده است هرآنکه بی‌چنین روح نزیست

بی‌او به خبر بودن از بیخبریست

دیوانه شدم خواب ز دیوانه خطا است

دیوانه چه داند که ره خواب کجاست

زیرا که خدا نخفت و پاکست ز خواب

مجنون خدا بدان هم از خواب جداست

راهی ز زبان ما به دل پیوسته است

کاسرار جهان و جان در او پیوسته است

تا هست زبان بسته، گشاده است آن راه

چون گشت زبان گشاده، آن ره بسته است

روزی ترش است و دیدهٔ ابر تر است

این گریه برای خندهٔ برگ و بر است

آن بازی کودکان و خندیدَنِشان

از گریهٔ مادر است و قبض پدر است

روزی که تو را ببینم آدینهٔ ماست

هر روز به دولتت به از دینهٔ ماست

گر چرخ و هزار چرخ در کینهٔ ماست

غم نیست چو مِهر یار در سینهٔ ماست

روزی که مرا به نزد تو دورانست

ساقی و شراب و قدح و دورانست

واندم که مرا تجلّی احسانست

جان در تن من چو موسیِ عِمرانست