هر نقش که برتختۀ هستی پیداست

آن صورت آن کس است کان نقش آراست

دریای کهن چو بر زند موجی نو

موجش خوانند و در حقیقت دریاست

امروز و پریر و دی و فردا

هر چاریکی شود، تو فرد آ

همه خواهی که باشی، ‌ای اوباش

رو به نزدیک خویش هیچ مباش

غیرتش غیر در جهان نگذاشت

لاجرم عین جمله اشیا شد

تا ظن نبریک ه هست این رشته دو تو

یک توست ز اصل و فرع،‌ بنگر تو نکو

این اوست همه، ولیک پیداست بمن

شک نیست که این جمله منم،‌ لیک بدو

تبارک الله وارت عینه حجب

فلیسیعلم الا الله ما الله

خذحیث شئت فان الله ثم وقل

ماشئت عنه فان السامع الله

خود گفت حقیقتی و خود شنید

زآن روی که خود نمود خود را خود دید

خود می‌گوید و باز خود می‌شنود

وز ما و شما بهانه بر ساخته‌اند

نظارگیان روی خوبت

چو در نگرند از کرانها

در روی تو روی خویش بینند

زینجاست تفاوت نشانها

در هر آیینه روی دیگرگون

می‌نماید جمال او هر دم

گه برآید به کسوت حوّا

گه نماید به صورت آدم

چون جمالش صدهزاران روی داشت

بود در هر ذرّه دیداری دگر

لاجرم هر ذرّه را بنمود باز

از جمال خویش رخساری دگر

چون یک است اصل عدد از بهر آنک

[...]

عباراتنا شتّی و حسنک واحد

وکلُّ إلی ذاک الجمال یشیر

هر دم که در صفای رخ یار بنگرد

گردد همه جهان بحقیقت مصورش

چون باز در فضای دل خود نظر کند

بیند چو آفتاب، رخ خوب دلبرش

عشق مشاطه‌ایست رنگ آمیز

که حقیقت کند برنگ مجاز

تا بدام آورد دل محمود

بطرازد بشانه زلف ایاز

رأیت ربیبعین ربی

فقلت من انت؟ فقال انتا

نقل فئوادک حیث شئت من الهوی

ما الحب الا للحبیب الاول

آن را که بخود وجود نبود

او را ز کجا جمال باشد؟

مرد عشق تو هم توئی، که توئی

دایماً بر جمال خود نگران

این چنین عاشقی که می‌شنوی

در همه آفاق گردش نیست

دعوی عشق مطلق مشنو ز نسل انسان

کانجاکه شیر عشق است انسان چه کار دارد؟