رازی چه نهان دارم کز صفحهٔ رخسارم

هر کس که مرا بیند، چون آب فرو خواند

روزگارت همه خوش باد که در دولتِ تو

روزگارو سرکار همه خوش می‌گذرد

ای شکسته به نقشِ رخسارت

سرِ پرگارِ وهم در کارت

همه صورت‌گرانِ چین یابند؟

تا بچینند دردِ رخسارت

زبان چرب و گویا و دل پر دروغ

برِ مرد دانا نگیرد فروغ

کسی را سر از راست پیچان شود

که از کردهٔ خود پشیمان شود

این طرفه گلی نگر که ما را بشکفت

نه رنگ توان نمود نه بوی نهفت

وفایِ یار پذیرفت روزگارِ مرا

مرا بعمرِ گرانمایه کوپذیر فتار ؟

صد هزاران دیده بایستی دلِ ریش مرا

تا بهریک خویشتن بر خویشتن بگریستی

تنگ دل مرغم ، گرم بربا بزن کردی فلک

بر من آتش رحم کردی، بابزن بگریستی

داورِ من توئی و چون باشد

آنک بیدادگر بوده داور ؟

ممکن نبود که بادغایِ تو

ما را ز دو پنج یک چهار آید

نالنده کبوتری چو من طاق از جفت

کز نالهٔ او دوش نخفتیم و نخفت

او ناله همی کرد و منش میگفتم

او را چه غمی بود که بتواند گفت؟

در پشتِ من از زمانه تو می‌آید

وز من همه کار نانکو می‌آید

جان عزم رحیل کرد، گفتم که مرو

گفتا : چکنم خانه فرود می‌آید ؟

کودل که ازو طرب پرستی خیزد

بر صیدِ مراد چیره‌دستی خیزد

در ساغرِ عمر کار با جرعه فتاد

پیداست کزین جرعه چه مستی خیزد

پایگه یافتی، به پای مزن

دستگه یافتی، ز دست مده

چون هرچ تو می‌کنی مرا معلوم است

خود را به غلط چگونه دانم افکند؟

با تو بنشینم و بگویم غمها

در حجرهٔ وصلِ تو بر آرم‌دمها

فَفِی سَمَرِی مَدٌّ کَهَجرِکَ مُفرِطٌ

وَفِی قِصَّتِی طُولٌ کَصدغِکَ فَاحِشُ

ز خرشید و سایه زمین آبنوس

همه دمِّ طاوس و چشمِ خروس

همه ساله با طفلِ گل مهد او

مطرّا همه جامهٔ عهد او

عهدِ من و تو بر آن قرارست که بود

وین دیده همان سرشک بارست که بود

چنین گفت با من یکی تیزهوش

که مغزش خرد بود و رایش سروش

پلنگ آن زمان پیچد از کینِ خویش

که نخجیر بیند ببالینِ خویش