نباید کزین چرب گفتارِ من

گمانی به‌سستی برد انجمن

که من جز به‌مهر این نگویم همی

سرانجامِ نیکی بجویم همی

خموش بودن بر صعوهٔ فریضه بود

که در حوالیِ او اژدها بود جوشان

چنان بفشرم من به کینِ تو پای

که گردونِ گردان درآید ز جای

همه مرز و بومِ تو ویران کنم

کنامِ پلنگان و شیران کنم

چون کار بنام آید و ننگ

بر آتش چون کباب و بر تیغ چوزنگ

ولی بسیم چو سیماب گوشت آگنده است

ز من چگونه نه توانی تو این حدیث شنید

خیالِ زر چو فروبست چشمِ عبرت تو

تو این جمالِ حقیقت کجا توانی دید ؟

مکن آنکه هرگز نکردست کس

بدین رهنمون تو دیوست و بس

بمردی ز دل دور کن خشم و کین

جهان را بچشمِ جوانی مبین

تو چنگالِ شیران کجا دیده‌ای ؟

[...]

ز بس کش گاو چشم و پیل گوشست

ز بس کش گاو چشم و پیل گوشست

گر از پیِ شهوت و هوا خواهی رفت

از من خبرت که بی‌نوا خواهی رفت

بنگر که کهٔ و از کجا آمدهٔ

میدان که چه میکنی کجا خواهی رفت

تا جامِ اجل در ندهد ساقیِ عمر

دستِ من و دامانِ تو تا باقیِ عمر

دیدم مگسی نشسته بر پهلویِ شهر

گفتم : چه کسی که سخت شوخی و دلیر؟

گفت: این سره، خسروِ ددان را چه زیان

کز پهلویِ او گرسنهٔ گردد سیر ؟

بدپسند از بدی نبهره‌ترست

این مثل ز آفتاب شهره‌ترست

داده بقلم قرارِ دولت

تیغ آمده یارِ غارِ دولت

بگشاده گره‌ز ابرویِ بخت

بر بسته همه شکارِ دولت

در چشمِ توام سخن بنیرنگ بود

چون بادهن آیم، سخنم تنگ بود

وین هم زلطافتِ سخن باشد از آنک

در هرچ کنی آب، بدان رنگ بود

ای کرده یکی، هرچ دوئی با من تو

فرقی نگذاشتی ز خود تا من تو

این عشق مرا با تو چنان یکتا کرد

کاندر غلطم که تو منی یا من تو

مرغ کاینجا پرید پر بنهد

دیو کاینجا رسید، سر بنهد

من آن کردم کز منِ بدعهد سزید

تو به زمنی همان کنی کز تو سزد

تا ظن نبری که دورم از پیمانت

آنجاست سرِ من که خطِ فرمانت

بمیر، ای دوست، پیش از مرگ، اگرمی زندگی خواهی

که ادریس از چنین مردن بهشتی گشت پیش از ما

بختش یارست، هرک با یار بساخت

بر دارد کام، هرک با کار بساخت

مه نور از آن گرفت کز شب نرمید

گل بوی بدان یافت که با خار بساخت

خارم اندر گردِ دامن خوبتر بود از سمن

سنگم اندر زیرِ پهلو نرم تر بود از حریر