گر در ره عاشقی قدم راست نهی

معشوقه در اول قدمت پیش آید

تا ظن نبری که ما ز آدم بودیم

کان دم که نبود آدم آن دم بودیم

بی‌زحمت عین و شین و قاف و گل و دل

معشوقه و ما عشق همدم بودیم

با شمع رخت دمی چو دمساز شوم

پروانه مستمند جانباز شوم

و ان روز که این قفص بباید پرداخت

چون شهبازی بدست شه‌باز شوم

بازی بودم پریده از عالم ناز

تابوک برم ز شیب صیدی بفر از

اینجا نیافتم کسی محرم راز

زان در که در آمدم بدر رفتم باز

آن روز که کار وصل را ساز آید

وین مرغ ازین قفص بپرواز آید

از شه‌چو صفیر «ارجعی» روح شیند

پرواز کنان بدست شه باز آید

چو آمدم روی مهرویم که باشم من باشم

که آنگه خوش بوم با او که من بی خویشتن باشم

مرا گرمایه‌ای بینی بدان کان مایه او باشد

برو گر سایه‌ای بینی بدان کان سایه من باشم

چون سایه دویدم ز پسش روزی چند

وز صحبت او بسایه او خرسند

امروز چو آفتاب معلومم شد

کو سایه برین کار نخواهد افکند

خوان تو «ابیت عند ربی»

خواب تو «ولا ینام قلبی»

ای کرده بزیر پای کونین

بگذشته ز حد «قاب قوسین»

خاک قدم تو اهل عالم

[...]

هر کجا آفتاب طالع شد

ماه در حال مهره برچیند]

گفتا هر دل بعشق ما بینا نیست

هر جان صدف گوهر عشق ما نیست

سودای وصال ما تراتنها نیست

لیکن قد این قبا بهر بالا نیست

ما را نه خراسان نه عراق است مراد

وز یار نه وصل و نه فراق است مراد

با هیچ مراد جفت نتوانم شد

طاقم ز مرادها که طاق است مراد

این آن راه است که جز بکم نتوان زد

تا کم نشوی درو قدم نتوان زد

روزی صد ره ترا درین ره بکشند

کاندر طلب قصاص دم نتوان زد

تا کم نشوی و کمتر از کم نشوی

اندر صف عاشقان تو محرم نشوی

این مرتبه یارب چه حد مشتاقی است

کامروز او حریف و هم او ساقی است

هان ای ساقی باده فرا افزون کن

کز هستی ما هنوز چیزی باقی است

قدر سوز تو چه دانند ازین مشتی خام

هم مرا سوز که صدبار دگر سوخته‌ام

ماییم ز خود وجود پرداختگان

واتش بوجود خود در انداختگان

پیش رخ چون شمع تو شبهای وصال

پروانه صفت وجود خود باختگان

خرشید بر آمد ای نگارین دیرست

بر بنده اگر نتابد از ادبارست

ای دل مگر که از در افتادگی در آیی

ورنه بشوخ چشمی با عشق کی بر آیی

آن ره که من آمدم کدام است ای جان

تا باز روم که کار خام است ای جان

در هر گامی هزار دام است ای جان

نامردان را عشق حرام است ای جان

ای ساقی خوش باده ناب اندر ده

مستان شده‌ایم هین شراب اندر ده

کس نیست زما که نه خراب است و یباب

آواز بدین ده خراب اندر ده