فرّاش چمن باد شمالست اکنون

بی باده و گل عمر و بالست اکنون

می خور که با جماع همه اهل خرد

خون رزو مال گل حلالست اکنون

سبحان الله ز گردش چرخ برین

بی شرکت من غمی نیاید بزمین

ور روی زمین نشاط و شادی گیرد

ما را نبود بنیم جو بهره ازین

دیدی که ز ناز بودم ای ماه زمین

گردان شده چون پیاله زان دست بدین

باز آی و کنون چون خم می بازم بین

خونین دل و سر گرفته و خانه نشین

گر رای تماشا کنی ای دل منشین

بیرون جه از آن کمند زلف برچین

پیرامن چشمۀ حیات لب او ی

بگشای یکی دو چشم و آن سبزه ببین

آن قامت همچو سرو آزاد به بین

وان زلف پراگندۀ بر باد ببین

بر چهرۀ تو زلف و بر آن زلف گره

سبحان الله چه۹ بر چه افتاد ببین

در دست شه آن ساغر غمکاه ببین

خورشید که جان می کشد از ماه ببین

هندوی برهنه دیده یی در ردیا

اندر کف شاه خنجر شاه ببین

گفتی ز برای می که کمتر خور ازین

آخر بچه عذر بر نداری سر ازین؟

عذرم رخ یارو بادۀ صبحدمست

انصاف بده چه عذر زوشن تر ازین؟

شاهی که فلک بلندی اندوزد از او

رخسارهٔ خورشید برافروزد از او

گر حاتم طی زنده شود در عهدش

زانو زند و کرم بیاموزد از او

آن شمع که آفت سرست افسر او

فربه شود از اشک تن لاغر او

بر گریۀ من شبی بخندید بطنز

سرّدل من گشت قضای سر او

خون گشت دلم ز زخم بی مرهم او

بر خاک چنانکه می شمردم دم او

تا بازپسین نفس کز وکشت جدا

می گفت مرا که الله الله غم او

هر صبح که خندید زخندیدن او

دیدم دل خود چاک چوپیراهن او

هر شام که بگذشت ، شد از گریۀمن

همرنگ سرآستین من دامن او

مشکین سر زلف یا رو نازک تن او

کز ناز نگشت باد بیرامن او

یا رب که چه فرخنده و خوب افتادست

بخت کله و طالع پیراهن او

در ساغر می گوهر دیرینۀ او

چون چهرۀ یارست در آیینۀ او

یا عکس لب ویست در دیدۀ من

یا خون دل منست در سینۀ او

نه کوه گران پای بدارد با تو

نه باد سبک چخیر یارد با تو

چون میوه بپای خود رود بر سر دار

هر کو چو گیاه سر بر آرد با تو

هرچند که رفت آبرویم با تو

جز دوستی و مهر نجویم با تو

بردی دلم ای ماه و بصد دل سختی

بس مختصر آیدم که گویم با تو

در خلوت وصلت ای چو شکر لب تو

چون می نتوان نهاد لب بر لب تو

من نیز شوم جان خود آرم بر لب

گیرم که نهاده ام لب اندر لب تو

فخرست مرا از آن رخ فرخ تو

صد شه نکنه آنچه کند یک رخ تو

گرمات شود از تو حریفی چه عجب؟

یا بازی خود نگه کند یا رخ تو

با آنکه بهیچ سان نیم در خور تو

باطل نکنم نام خود از دفتر تو

هر چند سر من نبود از در تو

تا سر دارم همی زنم بر در تو

تا آتش مرگ دود بر کرد از تو

تا باد فنا گرد برآورد از تو

با اب دو دیده جفتم و فرد از تو

من بردم رنج و خاک برخود از تو

بس سر که به عشق رفت بر باد از تو

بس شور که در زمانه افتاد از تو

در مدت دوران تو دیدیم، نبود

یک دل که بدو نرفت بیداد از تو