پیوسته خمیده همچو ابروی توام

چون خطّ تو فتنه گشته بر روی توام

در پای تو افتاده چو گیسوی توام

همواره شکسته بسته چون موی توام

شاید گر از آن روی نکو نشکیبم

یا زان سر زلف مشک بو نشکیبم

ناسازتر از غمش حریفی نبود

روزی که نبینمش ازو نشکیبم

یاری که ازو بسی جفا دیدستم

زان پس که ازو چه رنج‌ها دیدستم

دی حال دل خویش بدو می‌گفتم

گفتا تو که‌ای؟ منت کجا دیدستم؟

بر دل ز غمت دوش ببخشایستم

زان گونه که گر نبودمی شایستم

گرز آنکه کسی ز غم بمیرد ، پس من

دوش از غم تو مرده همی بایستم

آن عهد که من داد طرب می دادم

یک دم قدح باده زکف ننهادم

چون ریش همیشه با زنح بدکارم

واکنون چو زنخ در پس ریش افتادم

من دوش بآرزوی رویت هر دم

در رنگ گل و باده نگه می کردم

با ساغر و با رباب تا روز فراخ

بر یاد رخت می زدم و می خوردم

بس جور که من ز دست جانان بردم

بس دست که از غصّه بدندان بردم

بس غصّه که آشکار و پنهان بردم

تا عمر عزیز را بپایان بردم

تیغت که فشاند بر و سر مردم

کوتاه کند راه اجل بر مردم

زان سان که رود برهنه مردم در آب

این آب برهنه می رود در مردم

من دوش شراب ارغوانی خوردم

با یار بکام دوستکانی خوردم

تاریکی شب شاهد حالست که دوش

من با خضر آب زندگانی خوردم

کاری که نبود از آن گزردم یک دم

هرگز غم آن کار نخوردم یک دم

گفتند که یک دم بجزین کار مکن

من در همه عمر خود نکردم یک دم

از عمر عزیز خود برین خرسندم

کآن روز که در غصّه بشب پیوندم

با دل گویم مؤده که از راه اجل

یک منزل دیگر پس پشت افگندم

سودای تو بر دگر صنم می بندم

هیچم نگشاد از آن وهم می بندم

این بی مغزی از قلم آموخته ام

کم سر بدو شاخ است و قدم می بندم

دوش از غم تو نیک مشوّش بودم

تا روز ز دست شب بر آتش بودم

لیک ار چه سیاه بود و دلگیر و دراز

با او بخیال زلف تو خوش بودم

نه باد قبولی ز هنر می جهدم

نه چرخ اساس دولتی می نهدم

از عمر بشکرم که بهر گونه که هست

آخر بگذشتن مددی می دهدم

هردم زدنی چو لاله در خون نهدم

زارم چو بکشت عذر موزون نهدم

در حلقۀ غم نهد نگین دل من

و آنگه چو نگین ز حلقه بیرون نهدم

با زلف تو هر چند بسی کوشیدم

نامش ز کسی جز بکژی نشنیدم

از سر وقد توام همه آزادیست

کانصاف همه راستی از وی دیدم

بیماری نرگست چو زان سان دیدم

وان زلف بر آن گونه پریشان دیدم

من نیز دل خویش ز سرگردانی

بگذاشتم آنجا چوچنانشان دیدم

طبرستان را شگفت جایی دیدم

نمناک زمینیّ و هوایی دیدم

هر خار بنی یافتم و زوبینی

هر شاخ گیایی ز کیایی دیدم

آن روز که بر خاطر عالی گذرم

از عجب چو نرگس همه در خود نگرم

از کوی تو ار باد قبولی جهدم

مانندۀ برگ گل ز شادی بپرم

بی روی تو صدره بگل ار برگذرم

ممکن نبود که نیز در وی نگرم

ور چند بنفشه خرده کاری سازد

با خّط تو سبلتش بیک جو نخرم