چون دید فسرده بر رخم ده تو اشک

کرد از رخ من باستین یکسو اشک

شمعم که مرا بریش خند آن دلبند

سر می برد و می سترد از رواشک

ای دانۀ دل نهاده در خوشۀ اشک

در راه غمت شد سپری توشۀ اشک

وین چشم که بار داشت از قطرۀ اشک

بر بوی تو بفکند جگر گوشۀ اشک

در شوق تو از شرح و بیان من و کلک

یکباره سپید شد زبان من و کلک

با این همه زانکه گه گهی خاموشست

تیغست همه ساله میان من و کلک

دی گفت ز زیر لب خندانک

امشب بر ما نمی خزی پنهانک؟

سبحان الله که چون فرو می بارد

چندین همه لطف از دهنی چندانک

دل رفت بسوی آن دهن خندانک

تا بستاند زو شکری پنهانک

گفتا که شکر نیست ولی گر خواهی

جایی که نهان شوی، خم زلف آنک

در تیره شبی چون سر زلفش تاریک

از لطف بوصل خویش کردم نزدیک

تا روز بدست بوسه بر جام وصال

می داد ز لب مرا شرابی باریک

از بس که چکیدست مرا از هر رگ

خون بر مژه همچنان که بر نشتر رگ

همچون نی و چنگم که نماندست مرا

مه مغز در استخوان و نه خون در رگ

دارم ز حیات غصّه ها بیش از مرگ

پیوسته کنم شاد دل خویش از مرگ

گویی که بکام دل ببینم خود را

گر خود همه یک روز بود پیش از مرگ

چون هست بلای زندگی بیش از مرگ

چندین چه کنی رنجه دل خویش از مرگ؟

گر زندگی اینست میندیش از مرگ

جهدی بکن و بمیر خود پیش از مرگ

خصم تو که دار درخ زرد و دل تنگ

پیوسته چو تیغ می زند سر بر سنگ

آورد برهنه دست در گردن اوی

آهخته قدی، رخ لبی، سبز ارنگ

از حادثه ها اگر چه باشم دلتنگ

وز واقعه ها اگر چه دارم صد رنگ

کارم بنواشود چو پیدا گردد

رخسارۀ دختر رز از پردۀ چنگ

هرگز بکسی... ل این دل تنگ

وز خوی بدت نه صلح پیداست نه جنگ

خواهم که شبی زلف تو و گردن من

پیچیده بود چو پرده بر دستۀ چنگ

مطرب بصبوح داد آگاهی چنگ

تا بنیوشد سماع خر گاهی چنگ

از نالۀ چنگ عالمی بخروشید

فریاد ز نالۀ سحرگاهی چنگ

ای برده گل از رخ چو گلنار تو رنگ

و آورده ز شرم گل بر بار تو رنگ

با روی تو روزگار گل رفت در آنک

می آرد و می برد ز رخسار تو رنگ

کردم بهوس عمارتی اندر دل

وز آلت و ساز کار بودم غافل

از خاک بخون دل گلی حاصل شد

وز بی کاهی چو خر بماندم در گل

ای سعد فلک را ز رخ خوب تو فال

وی مرغ کرم را ز سخایت پروبال

چشم رهی از جمال تو دور مباد

هر چند ز تو دور شود عین کمال

خاک سر کوی آن بت مشکین خال

می بوسیدم دوش باومید وصال

پنهان ز رقیب آمد و در گوشم گفت

می خور غم ما و خاک در لب می مال

چون نیست مرا به خدمتت راه وصال

سر بر خط دیوان تو دارم همه سال

گفتم به فلک در تو چه نقصان آید

گر زآن که رسانی‌ام زمانی به کمال؟

کس لب بطرب بخنده نگشوده امسال

از فتنه جهان دمی نیاسود امسال

در خون گلم که چهره بنمود امسال

با وقت چنین چه وقت گل بود امسال؟

آن غنچه نگر چو من گرفتار بدل

پیوسته لبش بمهر و انکار بدل

آورده فراهم رخ و برخود پیچان

زانست که هر دم رسدش خاربدل