خصم تو که هست تیغ گلگون ز قفاش

تیغ تو زبان کشید بیرون ز قفاش

در گردن خود گرفت خون خوداز آن

هر کجا که رود همی رود خون ز قفاش

گل را دیدم دمیده از کام آتش

از آب گرفته هفت اندام آتش

گفتم که چه شد ؟ گفت بلائیست دراز

کوتاهی عمر و پس سرانجام آتش

بلبل که پریر از دل شاداش

گفتی که برفت مطربی از یادش

امروز به چرخ می رسد فریادش

مانا که شکوفه سیم مطب دادش

نرگس که صبا بروی درمی جهدش

یعنی ز لطافتست که دم می دهدش

کآن چشم که باز کرد در کوی بقا

چندان ندهد مهله که بر هم نهدش

چون رنگ بدزدید گل از رخسارش

آویخت صبا چو خونیان بردارش

بسیار بگفت بلبل اندر کارش

تا بو که صبا بجان دهد زنهارش

ای دیده، خیال روی چون گلنارش

برخود زدی از چشم فرو مگذارش

وی دل تو سرطرۀ عنبر بارش

نیک آوردی بدست ، محکم دارش

افتاد دلم در تک و پو مگذارش

غم قصد همی کند برو مگذارش

دانی که چو چشمش همه بر تست نظر

همچون نظر از چشم فرو مگذارش

بلبل که نبود در چمن پر وازش

بی برگی شاخ کرده بد بی سازش

چون داد شکوفه سیم مطرب بازش

بنگر که بچرخ می رسد آوازش

از غایت آنکه هست بر من نازش

وزبس که کشد خوی بد از من بازش

بر رهگذر باد سخن کم گوید

ترسد که بگوش من رسد آوازش

تا دورم از آن دو لعل جان آویزش

با دیدۀ من خواب نکرد آمیزش

در فرقت روی او دو صف مژه ام

بر هم نزنند جز گه خون ریزش

خواهی بریار سیم بر، زر برکش

چون شمع بسوی یارزر بر سرکش

خامش بنشین زبان بکام اندر کش

بر دل نه سنگ و چون ترازو زرکش

همچون آواز یک زمانم برکش

وانگاه چو چنگ تنگم اندر برکش

ور در تن من رگی نه بر پردۀ تست

بیرون کن و دیگری بجایش درکش

ای زلف توی که با همه نیرنگش

می بوسه دهی بر آن لب می رنگش

آن غمزۀ او نه بس حریفست، مکن

بازی فراخ با دهان تنگش

نرگس که مرا در نظر آمد چشمش

وز هرچه خوشست خوشتر آمد چشمش

در خوبی اگر چه بر سر آمد چشمش

با چشم توهم برو درآمد چشمش

این آتش غم که بر جگر می کشمش

بگداخت مر از بس که بر می کشمش

ماننده شمعم که مرا آتش عشق

در پای آورد و من بسر می کشمش

گر دل زتو بگسلند بغم بشکنمش

و آنگه زبر خویش بدور افگنمش

ور دیده بجز تو درست در کس نگرد

یا پرکنمش زخون و یا برکنمش

گر جان خواهد ز من همه جان دهمش

ور عمر گرامی طلبد آن دهمش

چیزی که جهان بدم بخواهد ستدن

آن به که بدست خود بجانان دهمش

رشک ایدم از جعد تو ای عشوه فروش

کو روی ترا چنان کشد در اغوش

زین پس نشوم جدا از آن چشمۀ نوش

چون زلف تو تا مرا بود سر بر دوش

امشب منم و جام می و نوشانوش

فردا بوداع دستها در آغوش

گر دولت وصل پایمردی کردی

بر داشتمی من سر فردا از دوش

گل گفت اگرت هست بتی مه وش خوش

با من بنشین و بر رخش می کش خوش

من بر دل خویش کرده ام آتش خوش

زان عمر بکام دل گذارم خوش خوش