از بوی تو گشت دل تنگ باد سحر

وز مهر تو گشت سر سبک باد سحر

در گرد سر زلف تو کس می نرسد

جز باد سحر گهی ، خنک باد سحر

زلفش دیدم بجنبش باد اندر

همچون حرکت بشاخ شمشاد اندر

در جامۀ کار زار می تافت رخش

همچون گوهر بمغز پولاد اندر

خوبان همه را صید توان کرد بزر

خوش خوش بر وصلشان توان خورد بزر

نرگس که کله دار جهانست ببین

کو نیز چگونه سر در آورد بزر

ای دل ز حدیث چون نمی بارد زر

کم کن ز سخن که کار زر دارد زر

گر خود همه تن زبان شوی چون سوسن

چون نرگست از دیده برون آرد زر

آمد گل و آورد به پیراهن زر

بنشست به باغ و کرد خرمن زر

یعنی که بشادی نتوان برد بسر

یک روزه حیات جز بیک دامن زر

در خون جگر شدم نهان چون ساغر

بر بسته بقصد خود میان چون ساغر

در روی کسی که می خورد خون دلم

می خندم ازمیان جان چون ساغر

یارم بسخن دوش همی سفت شکر

زوگوش بخروار همی رفت شکر

گفتم که چه چیزست بدین شیرینی؟

پسته بدلی شکسته میگفت ، شکر

باور نکنی که خوب رویان یکسر

اندر پی زر شوند، آنک بنگر

پیرامن گل بهر دوسه خردۀ زر

صد روی نکو فتاده بر یکدیگر

شکلیست زنقش بندی دیباگر

ابریشم چنگ و ناخن خنیاگر

میناگر از آبگینه گر لعل کند

پس ساقی ما نیست بجز میناگر

ای در فن عشق هر دمت رای دگر

خورشید رخ تو عالم آرای دگر

در مذهب عاشقی روا کی باشد

خانه دل ما وطن ترا جای دگر؟

روزی که بهرزه می گذاریم ز عمر

آنرا بغلط همی شماریم ز عمر

سر جملۀ حاصل چو بر اریم ز عمر

جز عمر پس افکند نداریم ز عمر

کس در غم نیستی نماند همه عمر

باشد که بکام بگذاراند همه عمر

آتش نه نخست زاد در سوخته یی؟

بس اطلس آتشی دراند همه عمر

زین گونه که شد خوار و فرو مایه هنر

وز جهل پس افتاد بصد پایه هنر

یارب تو بفریاد رس آن مسکین را

کش خانه سپاهان بود و مایه هنر

گویی که درین تیره شب پهناور

گم کرد دلیل صبح راه خاور

گر این شب کور دل نمی داند راه

ای صبح تو روشناییی پیش اور

ای بحر کف تو چون امل پنهاور

لطف تو میان آب و آتش داور

روزی که کفت داروی حرمان بخشد

از حال من شکسته دل یادآور

ای دل زر و سیم رامیندیش بخور

آن روز پسین را غمی از پیش بخور

اندر غم این و آن بسر بردی عمر

خوردی غم هر چیز، غم خویش بخور

ای دل که ترا گفت این دم میخور

کانگه که نباشی غم عالم میخور؟

نابودن خود بدیدۀ عقل ببین

آنگه اگرت کری کند غم میخور

شد بر دل من زلفک هندوی تو چیر

بر بودش و در زیر کله رفت دلیر

می گویمت ای دوست بگو با کلهت

تا هندوی دزد را نگیرد در زیر

از دیدن من چشم تو شد زان سان سیر

از بس غم دل کرد مرا از جان سیر

باور نکند کسی که بر خوان وصال

گشتند دومست از جگری بریان سیر

ای دوست بیکباره ره ناز مگیر

هر لحظه بهانه یی نو آغاز مگیر

هر چند که مقصودی از آن حاصل نیست

پیغام دروغ هم ز من بازمگیر