در خاک نگه کند چو با ما نگرد

از غیرت آنکه دیده بر ما فکند

زان به نبود که ما کنون خاک شویم

تا بو که بدان بهانه بر ما نگرد

یاد تو کنم زچشم من خون بچکد

خون از دل ابرو چشم گردون بچکد

چشمم زتو چون برید خونش بچکد

شک نیست که از بریدگی خون بچکد

خطها که خدت را به مصاف آمده اند

تا ظن نبری که از گزاف آمده اند

رخسار تو کعبه گشت قومی زحبش

پیرا من کعبه بر طواف آمده اند

خطی که بر آن عارض چون مه کردند

زان خط دل صد سوخته گمره کردند

صفر دهنش با خط مشکین می گفت

بر مرتبهٔ حسن یک ده کردند

هم آه من سوخته کاری بکند

وین جور تو را چرخ شماری بکند

در[د] دل و آب دیده و آه سحر

کاری نکند این همه؟ آری بکند

از عشق تو جان من جنون می بیند

در سینهٔ من ازو سکون می بیند

در یک حالت دو ضد آرام و جنون

جان و دل من نگر که چون می بیند

دل چون دل من غمزده نتواند بود

صد واقعه برهم زده نتواند بود

تا شربت عالم نشود خونابه

قوت من ماتمزده نتواند بود

عاشق چه کند چو دل به دستش نبود

مفلس چه سخا کند چو هستش نبود

ای حسن تو را شرف زبازار من است

بت را چه محل چو بت پرستش نبود

مِهر تو چو مُهر از نگینم نرود

سودای تو از دل حزینم نرود

من خود رفتم ولیک خونابهٔ چشم

تا دامن عمر زآستینم نرود

گر عکس رخت زدیده بگسسته شود

از هر مژه صد قطرهٔ خون بسته شود

شب تا به سحر دیده به هم برنکنم

ترسم [که] خیالت اندرو خسته شود

کامل صفتی راه فنا می پیمود

ناگه گذری کرد به دریای وجود

یک موی زهست او بر او باقی بود

آن موی به چشم فقر زنّار نمود

روی تو که مَه را زخود افزون ننهد

سر بر خط هیچ کس به افسون ننهد

آورد خطی به گرد وی تا خوبی

از وی همه عمر پای بیرون ننهد

من بندهٔ آنم که دلی برباید

یا دل به کسی دهد که جان افزاید

وآن کس که نه عاشق و نه معشوق کسی است

در ملک خدا اگر نباشد شاید

از رنگ رخش گل به فغان می آید

وز لعل لبش شکر به جان می آید

چاهی است معلّق زنخش می بینی

کز دیدنش آب در دهان می آید

گلبرگ ز روی چو مهت شاید چید

مشک از سر زلف سیهت شاید چید

بر رهگذری که خرّم آیی و روی

دامن دامن گل زرهت شاید چید

آن شاه که او ملک تواند بخشید

جز اشرف دین ملک که داند بخشید

شاهی که به سهو می ببخشد شهری

از بهر خدا دهی تواند بخشید

بگذار که تا زلف تو گیرم یک بار

یا در کف پای تو بمالم رخسار

انگار که سنگ پایمال است رخم

یا دست مرا شانهٔ چوبین پندار

زنهار در آن دو چشم مخمور نگر

واندر لب همچو نوشش از دور نگر

بر دست گرفت نور باروی چو ماه

یعنی که بیا نور علی نور نگر

گر بنگ خوری ای به رخ خوبان، خور

بنیوش چنان که گویمت زان سان خور

بسیار مخور، فاش مکن، ورد مساز

اندک خور و گه گاه خور و پنهان خور

از خوان زمانه نیم نانی کم گیر

چون مایه بود سود و زیانی کم گیر

تا کی گویی حشمت اربل مگذار

ای هیچ ندیده کُرد خوانی کم گیر