آن کز دل اوست بر دل من هر غم

می دید و نمی کرد زمن باور غم

گفتم هجرت بکشت ما را در غم

دوشی برزد که این مرا کمتر غم

سیر آمدم از غم دمادم خوردن

وز بس غم گونه گونه در هم خوردن

الحق چه نکوست عادت کم خوردن

اندر همه چیز خاصه در غم خوردن

غم گفت کزو دو دیده خون باید کرد

بازو علم صبر نگون باید کرد

هر سر که نه در پای غمش گردد پست

از مملکت دلش برون باید کرد

دل در غم غم زنش که غم با غم خورد

غم نیست که از غم تو غم را غم خورد

گر غم غم من غمزده را غم نخورد

دل را غم تو از غم غمها غم خورد

بیگانهٔ جان شد دل و خویش غم تو

قربان دل من است کیش غم تو

سلطان جهان پیش غمت مسکین است

مسکینان را چه قدر پیش غم تو

سبحان الله چه سخت کاری غم تو

از خسته دلم عظیم کاری غم تو

گفتی که غمم می خوری آری غم تو

از غم چو گزیر نیست باری غم تو

هر جا که غم است زنگ آیینهٔ ماست

هر تیر بلا که هست در سینهٔ ماست

شادی زبرم بزود برمی گردد

هم درد که او حریف دیرینهٔ ماست

مسکین دل برخاسته هر جا که نشست

ببرید زعقل و در بلایی پیوست

چون نیست عنان اختیارم در دست

هم ساختنی است چاره هرگونه که هست

عاقل آن است که سخرهٔ غم نشود

هر دم زغم بیهده درهم نشود

زیرا عرضی است غم که در مدت عمر

هر چند کزو بیش خوری کم نشود

هرگه که دلم فرصت آن در جوید

کز صد غم خویشتن یکی برگوید

نامحرم و ناجنس در آن دم گویی

کز ابر ببارد، از زمین بر روید

ناجنس حلاوت جوانی بُبَرد

عیش خوش و حظّ زندگانی بُبَرد

هم نیک بود آنک میان قومی

داند که گران است گرانی بُبَرد

ناکس که به کس شود نمازی نبود

و این سیرت خواجگی به بازی نبود

گر جمله خران دهر مرکب گردند

خر را حرکات اسب تازی نبود

نارنج و ترنج بر سر خار که دید

در لانهٔ بنجشک سر مار که دید

آهو به کنار یوز در خواب که دید

از صد زنگی یکی وفادار که دید

او را طلبی و تو منی اینت غلط

می پنداری که چون منی اینت غلط

خواهی که صلاح نیکنامی ورزی

وآنگه دم عاشقی زنی اینت غلط

هنگام بهار آمد و من بی رخ یار

رخساره به خون دیدگان کرده نگار

چون چشم و رخ و لبش به پیشم نبود

مَه نرگس و مه لاله و مه گل مه بهار

گل آمد و توبهٔ خلایق بشکست

گفتم مشکن که نیست لایق به شکست

در کورهٔ آتشین همی سوزد گل

کاو توبهٔ صد هزار عاشق بشکست

شد زنده زمین مرده از لطف بهار

وقت طرب است ساقیا باده بیار

فصل گل و وصل یار و عاشق هشیار

حیفی باشد عظیم یا رب زنهار

ای دلشدگان رخت به بستان آرید

چون ژاله سرشک خویش بر گل بارید

روزی دو سه گل پیش شما مهمان است

مهمان دو روزه را گرامی دارید

گل را چه محل کاو رخ زیبا دارد

بلبل که بود کاو سر سودا دارد

این فصل از آن می دهد این تأثیرات

کاو نیز نشان مجلس ما دارد

گل گفت که من ظریف و شهر آرایم

از دست چرا فتاده اندر پایم

با او به جواب این قدر می گویم

خود بینان را من اینچنین برسایم