گر دل ندهی، از تو شکایت کنمی

دانم که شکایت، به چه غایت کنمی

گر پرده‌دری نباشد اندر حق تو

زآنها که تو کرده‌ای، حکایت کنمی

گر با من دُردخواره داری سرِ می

قارون شوی امشب چو من از گوهر می

دل یک تنه و لشکر غم بیعدد است

لابد مددی بیابد از ساغر می

نی گفت که پای در گلم بود بسی

با آنکه بریدند سرم در هوسی

نی دم که از آن بخود دمم زعشق کسی

معذورم دار، اگر بنالم نفسی

ای خالق ذوالجلال وای بار خدای

بیشم مدوان در بدر و جای بجای

یا خانه امید مرا در دربند

یا قفل مهمات مرا در بگشای

گه طعمه‌ مور، اژدهایی سازی

گه از پر پشه‌ای، همایی سازی

در هم شکنی کاسه صد کسرا را

تا دسته کوزه گدایی سازی

شبها، ز تو من دور و تو یار دگری

من در غم تو، تو غمگسار دگری

سودای تو تا به روز هم‌خوابه ی من

تو خفته به ناز در کنار دگری

از جان که نداشت هیچ سودم، تو بهی

در دل که فرو گذاشت زودم، تو بهی

از دیده که نقش تو نمودم تو بهی

دیدم همه را و آزمودم تو بهی

با صحبت جان بوصل جانان نرسی

بر مور نشسته بر سلیمان نرسی

این قصه بپایان نرسد از محنت

تا پیشتر از قصه بپایان نرسی

ای خاکِ چو کان! دلِ توانگر داری

تا در شکم آن عزیز گوهر داری

ترسم که بحشر هم ز دستش ندهی

گر هیچ ندانی که چه در بر داری

چو از سوگ من باز گردند قومی

نهاده به خاک اندر اخسیکتی را

بیامرز یارب مر آن را که گوید:

بیامرز یارب مر اخسیکتی را

در امثال عجم گویند خسرو هم نکو داند

که روز اول و آخر نکو دارند مهمان را

در انتظار عراقی لطایف خوش تو

بسا لطایف رازی که داد غصه مرا

از کف ترکی چو ماه باده خور و باده خواه

چشمهٔ لب بی گیاه گوشهٔ خور بی حجاب

جان بستاند ز دل جزع وی اندر جفا

دل برباید ز جان لعل وی اندر عتاب

شادم به غم تو گرچه شادی

در مذهب عاشقان حرام است

گرچه سوگند آن خوری کاکنون نکوتر دارمت

من نیم ز آن‌ها بحمدالله که باور دارمت

توحید چو آفتاب عریان شدنست

وز شبپره طبعان نه هراسان شدنست

فصل بهار وصل بتان اصل خرمی است

هرکس که زین دو شاد نباشد نه آدمی است

با دوستان وجود کنی آنچه می کنند

ور بوستان به تو بت نو در بهار داد

جز کف رادت به یک قرابه تلخ

مشکل او را کسی جواب نداد

به دانه ایست خالت افتاده در زنخدان

باید که گوش داری ز آسیب روزگارش