مازار دل جانوران از پی کین

کاین جان عزیزست بر جانوران

قدم بر جان همی باید نهادن

درین راه و دلم این دل ندارد

فرمان ترا که باد نافذ

جایز شده بر قضا تقدم

گردیده بدست رهنمون دل من

در گردن دیده باد خون دل من

ایزد ز زبان چو دید نقصان بدن

کردش چو پدید شد به زندان دهن

نقصان بدن اگر نخواهی مشکن

زندان خداوند به بیهوده سخن

در دست دل از دست دلم گشته اسیر

چونین که منم اسیر دل باد دلم

بودی به گه رفتن دریا و قفار

در آب چو ماهی و به خاک اندر مار

عادت چو قدیم شد، طبیعت گردد

به هر حال هر بنده را شکر به

که بسیار بد باشد از بد بتر

چون کارد به جان رسید بگشادم راز

باری نشوم به خون خویشم انباز

گر عفو کنی بکن که وقت اکنونست

جزای نکویی بود هم نکو

چنان چون جزای بدی هم بدی

الناس مالم یروک اشباه

و الدهر لفظ و انت معناه

و الجود عین و انت ناظرها

و الناس باع و فیک یمناه

قضی الله امرا و جف القلم

و فیما قضی ربنا ما ظلم

به چیزی که آید کسی را زمان

به نزد دلش تیر گردد کمان

نیکخواهان دهند پند و لیک

نیکبختان بوند پند پذیر

رفتند یکان یکان فراز آمدگان

کس می ندهد نشان باز آمدگان

از دوست به هر زخمی افگار نباید شد

ور یاد به هر جوری بیزار نباید شد

لا تبخلن بما ملکت و لا تکن

ما ساعد الامکان غیر جواد

فالجود یجبر کل نقص فاحش

و البخل یسترکل فضل باد

این جهان کشتزار آخرت است

هر چه کاری برش همان دروی