چون نیست مقام ما درین دهر مقیم

پس بی می و معشوق خطائیست عظیم

از محدث و از قدیم کی دارم بیم

چون من رفتم جهان چه محدث چه قدیم

دریغ عهد و وفای من ای صنم که مرا

غلط فتاد همی در وفا و مهر تو ظن

لقد طوفت فی الافاق حتی

رضیت من الغنیمه بالایاب

گرد آمده بودیم چو پروین یکچند

ایمن شده از فراق و از بیم گزند

مانا که نبودیم به وصلش خرسند

کایزد چو بنات نعشمان بپراکند

کسی که عزت عزلت نیافت، هیچ نیافت

کسی که روی قناعت ندید، هیچ ندید

حسد آنجا که آتش افزود

خرمن عقل و عافیت سوزد

کنون که خور به ترازو رسید و آمد تیر

شدند راست شب و روز چون ترازو و تیر

روزگار عصیر انگورست

خم ازو مست و خیک، مخمورست

خیز تا سوی باغ بشتابیم

کز می و میوه اندرو سورست

نیکویی کن چون که ترا دسترس است

کاین عالم یادگار بسیار کس است

هل الدهر یوما بلیلی یجود

و ایامنا باللوی هل تعود

الا قل لکسان وادی الحبیب

هنیئا لکم فی الجنان الخلود

افیضوا علینا من الما فیضا

[...]

در گریه و باد سرد من کوش

کاین آب و هوات می بسازد

عرس تعرس عندها الاقبال

و تنال فی جنباتها الامال

بدر یزف الیه وسط سمائه

شمس علیها بهجه و جمال

سعدان ضمهما نعیم دائم

[...]

دل گفت که هان چگونه ای ای کافر

هین یافتی ای حرام روزی در بر؟

باز باد اندر فتاد این سراسقنقوز را

پاره بتوان کرد گویی بر سر او گوز را

دل با غم تو گر بچخد زیر آید

زیرا چو تو دلبر به کفش دیر آید

هر آن کو کند کار ناکردنی

غمی بایدش خورد ناخوردنی

ای مست هلا خیز که هنگام صبوحست

هر دم که درین حال زنی دام فتوحست

نگاری کز دو رخسارش همی شمس و قمر خیزد

بهاری کز دو گلزارش همی شهد و شکر خیزد

خروش از شهر بنشاند هر آنگاهی که بنشیند

هزار آتش برانگیزد هر آن وقتی که برخیزد

ماه از رخ تو شکست هنگامه خویش

گل روی تو دید چاک زد جامه خویش

بالای تو خواند سرو را قامت خویش

مشک از خط تو در آب زد نامه خویش

از کوی بلا، پای نگهدار ای دل

گر جان خواهی، جای نگهدار ای دل