دارم دلکی غمین بیامرز و مپرس

صد واقعه در کمین بیامرز و مپرس

شرمنده شوم اگر بپرسی عملم

یا اکرم‌اکرمین بیامرز و مپرس

در دل دردیست از تو پنهان که مپرس

تنگ آمده چندان دلم از جان که مپرس

با این همه حال و در چنین تنگدلی

جا کرده محبت تو چندان که مپرس

ای شوق تو در مذاق چندان که مپرس

جان را به تو اشتیاق چندان که مپرس

آن دست که داشتم به دامان وصال

بر سر زدم از فراق چندان که مپرس

شاها ز دعای مرد آگاه بترس

وز سوز دل و آه سحرگاه بترس

بر لشکر و بر سپاه خود غره مشو

از آمدن سیل به ناگاه بترس

اندر صف دوستان ما باش و مترس

خاک در آستان ما باش و مترس

گر جمله جهان قصد به جان تو کنند

فارغ دل شو، از آن ما باش و مترس

ای آینهٔ ذات تو ذات همه کس

مرآت صفات تو صفات همه کس

ضامن شدم از بهر نجات همه کس

بر من بنویس سیئات همه کس

ای واقف اسرار ضمیر همه کس

در حالت عجز دستگیر همه کس

یا رب تو مرا توبه ده و عذر پذیر

ای توبه ده و عذرپذیر همه کس

تا در نزنی به هرچه داری آتش

هرگز نشود حقیقت حال تو خوش

اندر یک دل دو دوستی ناید خوش

ما را خواهی خطی به عالم درکش

چون ذات تو منفی بود ای صاحب هش

از نسبت افعال به خود باش خمش

شیرین مثلی شنو مکن روی ترش

ثبت العرش اولا ثم انقش

چون تیشه مباش و جمله بر خود متراش

چون رنده ز کار خویش بی‌بهره مباش

تعلیم ز اره گیر در امر معاش

نیمی سوی خود می‌کش و نیمی می‌پاش

در میدان آ با سپر و ترکش باش

سر هیچ به خود مکش به ما سرکش باش

گو خواه زمانه آب و خواه آتش باش

تو شاد بزی و در، میانه خَوش باش

گر قرب خدا میطلبی دلجو باش

وندر پس و پیش خلق نیکوگو باش

خواهی که چو صبح صادق‌القول شوی

خورشید صفت با همه کس یک رو باش

شاهی‌طلبی برو گدای همه باش

بیگانه زخویش و آشنای همه باش

خواهی که ترا چو تاج بر سر دارند

دست همه گیر و خاک پای همه باش

چون شب برسد ز صبح‌خیزان می‌باش

چون شام شود ز اشک‌ریزان می‌باش

آویز در آنکه ناگزیرست ترا

وز هرچه خلاف او گریزان می‌باش

از قد بلند یار و زلف پستش

وز نرگس بی خمار بی می مستش

ترسا به کلیسیای گبرم بینی

ناقوس به دستی و به دستی دستش

دل جای تو شد وگرنه پر خون کنمش

در دیده تویی وگرنه جیحون کنمش

امید وصال تست جان را ورنه

از تن به هزار حیله بیرون کنمش

سودای توام در جنون می‌زد دوش

دریای دو دیده موج خون می‌زد دوش

در نیم‌شبی خیل خیال تو رسید

ورنه جانم خیمه برون می‌زد دوش

دارم گنهان ز قطره باران بیش

از شرم گنه فگنده‌ام سر در پیش

آواز آید که سهل باشد درویش

تو درخور خود کنی و ما درخور خویش

در خانه خود نشسته بودم دلریش

وز بار گنه فگنده بودم سر پیش

بانگی آمد که غم مخور ای درویش

تو درخور خود کنی و ما درخور خویش

شوخی که به دیده بود دایم جایش

رفت از نظرم سروِ قد رعنایش

گشت از پی او قطره زنان مردمِ چشم

چندان که ز اشک آبله شد بر پایش