دوش آمد و دادِ دلِ سرمستم داد

یک عشوه نداد و بوسه پیوستم داد

پس دستم داد تا ببوسم دستش

این کار نکو نگر که چون دستم داد

گر جان خواهد از بن دندان بدهم

جان خود چه بود هزار چندان بدهم

دل میخواهد تا به برِ من آید

آری شاید، دل چه بود جان بدهم

از بس که بخورد خون من بیدادی

بیمار شدم نکرد از من یادی

آنگاه به دست من چه بودی بادی

گر خون دلم بر جگرش افتادی

تا از غم تب دلش به صد درد افتاد

شد زرد رخ و بر رخ او گرد افتاد

گفتم که چه بود کافتابت شد زرد

گفتا مگر آفتاب بر زرد افتاد

ماهی که دلم زو به بلا افتادست

در رنجوری به صد عنا افتادست

بر بستر ناتوانی افتاد دلم

این بارکشی بین که مرا افتادست

ماهی که به قد سرو روانم آمد

دلتنگی او آفت جانم آمد

دلتنگ چنان شد که اگر جهد کنم

گِرد دل او برنتوانم آمد

دل در غم تو غرقهٔ خونِ جگر است

جانم متحیر و تنم بیخبر است

در هر بن مویم ز تو صد نوحهگر است

تا بنیوشی تو یا نه کاری دگر است

عشقت که به صد هزار جان ارزانی است

بحری است که موج او همه حیرانی است

تا لاجرم از عشق تو همچون فلکی

سر تا سر کارم همه سرگردانی است

نی در ره تو گرد تو میبینم من

نه هیچ کسی مرد تو میبینم من

هرجا که به گوشهای درون دلشدهای است

ماتم زدهٔ درد تو میبینم من

بر باطل نیست گر دلم دیوانه است

زیرا که تو شمعی و دلم پروانه است

قصّه چکنم که هر که بودند همه

در تو نرسیدند و دگر افسانه است

نه مرد و نه نامرد توام میدانی

زیرا که نه در خورد توام میدانی

دلسوختهٔ عشق توام میبینی

ماتم زدهٔ درد توام میدانی

در عشق تو پیوسته به جان می‌گردم

چون شیفتگان گِردِ جهان می‌گردم

بر خاک نشسته اشک خون می‌ریزم

پس نعره‌زنان در آن میان می‌گردم

هم بر جانم این همه غم میدانی

هم کشته تنم به صد ستم میدانی

هر وقت بپرسی که چه افتاد ترا

بیچاره و بی کسم تو هم میدانی

چندان که غم تو میشود انبوهم

هم میکوشم که با دلی بستوهم

گر بشکافی سینهٔ پراندوهم

بینی تو که زیر صد هزاران کوهم

وقت است که بیقراری ما بینی

در عزت خویش خواری ما بینی

باری بنگر به گوشهٔ چشم به ما

گر میخواهی که زاری ما بینی

سودای ترا پشت سپه میدارم

اندوهِ ترا توشهٔ ره میدارم

چون از درِ اندوه درآمد کارم

دایم درِ اندوه نگه میدارم

جانا ز رهت نصیب من گردی نیست

آری چکنم مخنّثی مردی نیست

گر مردم و گر نیم مرا در ره تو

سرتاسر روزگار جز دردی نیست

زان روز که بوی پیرهن بی تو رسید

صد گونه غمم به جان و تن بی تو رسید

ور آب زمین و آسمان خون گردد

کی برگویم آنچه به من بی تو رسید

تادل دارم همدم تو باید داشت

تا جان دارم محرم تو باید داشت

بی تو همه روزم غم تو باید داشت

تنها همه شب ماتم تو باید داشت

آن راز که دل به دیده میگوید باز

و آن چیز که گم نکرد میجوید باز

تا کرد دلم درد ترا مرهمِ صبر

دردی دگر ازتو روی میشوید باز