دوش از سر لطفی بنشاندست مرا

چون مست شد از پیش براندست مرا

چون میرفتم به خشم پس بازم خواند

این کار نگر که باز خواندست مرا

دوش از برِ خویش سرنگونم میتاخت

تیغی به کف آورده برونم میتاخت

چون خونِ دلم ز حد برون قوّت کرد

برخویش زدم تیغ که خونم میتاخت

دل دوش ز لعلِ همچو قندش میسوخت

جان نیز ز زلفِ چون کمندش میسوخت

خورشید سپر فکنده میرفت خجل

تا روز و شبِ تیره سپندش میسوخت

دی میشد و دل رها نمیکرد به کس

برخاسته صد فغان هر گوشه که بس

امروز همی آمد و هر ذرّه که هست

فریاد همی کرد که فریادم رس

دوش آمد و گفت: مردمِ دوراندیش

از خویش به جز هیچ نیابد کم و بیش

می بر نتوان گرفت این پرده ز پیش

گر برگیرم ز خویش من مانم و خویش

دی گفت: کجا شدی،‌چنین میباید

از دوست جدا شدی، چنین میباید

روزی دو ز بهرِ آنکه دور افتادی

بیگانه زما شدی، چنین میباید

دوشش دیدم چو زلف خود در تابی

میشد چو مرا بدید در غرقابی

گفتا که برِ تو خواهم آمد فردا

گفتم:‌اگر امشبم ببینی خوابی

امشب بَرِ ما مست که آورد ترا

وز پرده بدین دست که آورد ترا

نزدیکِ کسی که بی تو بر آتش بود

چون باد نمیجست که آورد ترا

امشب ز پگاهی به خروش آمده‌ای

چونست که مست‌تر ز دوش آمده‌ای

در بازارت نمی‌رود کار مگر

زانست که در خانه فروش آمده‌ای

دوش آمد و گفت: هیچ آزرمت نیست

در عشق دمِ سرد و دلِ گرمت نیست

گفتم: «برهان مرا ز من، ای همه تو!»

گفتا که کیی تو، خویش را شرمت نیست

دوش آمد و گفت: ای وطن بگرفته

دو کون به هم ز جان و تن بگرفته

چون من همهام تو هیچ شرمت بادا

من آمده و تو جای من بگرفته

دوش آمد و گفت: اگر چه کم می‌آیم

پیش از دو جهان به یک قدم می‌آیم

از ما نتوان گریخت از خود بگریز

کآنجا که روی با تو به هم می‌آیم

دی گفت: چو تو صد به زیانی سوزم

تا می چه کنم که ناتوانی سوزم

چون من به کرشمهای جهانی سوزم

بنگر تو مرا که نیم جانی سوزم

دی گفت: حجب ز پیش برنگرفتم

دو کون ز راهِ خویش برنگرفتم

صد عالمِ تشویر پدیدار آمد

یک پرده کنون ز پیش برنگرفتم

چون روی تو در همه جهان روی کراست

بی روی تو یک مو سرِ جان روی کراست

خورشید ز خجلتِ رخت پشت بداد

میگشت به پهلو که چُنان روی کراست

بی موی تونیست موی کس موئی راست

بی روی تو روی دگران روی و ریاست

بی موی تو ای موی میان موی که دید

بی روی تو در روی زمین روی کراست

تا روی ز زیرِ پرده بنمودی تو

صد پرده دریدی و ببخشودی تو

امروز همه جهان ز تو پُر شور است

زین پیش که داند که کجا بودی تو

در کوی تو آفتاب منزل بگرفت

وز روی تو یک ذرّهٔ کامل بگرفت

از پرتوِ روی تست گیتی روشن

از بدعتِ خورشیدمرا دل بگرفت

ای واقعهٔ عشقِ تو کاری مشکل

خورشیدِ رُخَت فتنهٔ جان، غارتِ دل

هرکاو نَفَسی بدید خورشیدِ رُخَت

دیوانه بوَد اگر بماند عاقل

عشقت به هزار پادشاهی ارزد

وصلِ تو ز ماه تا به ماهی ارزد

آن را که رخی بود بدین زیبائی

انصاف بده که هرچه خواهی ارزد