روزی که ز خود شوی توناچیز آخر

توحید رهاندت ز تمییز آخر

بسیار کشیدیم و دگر در پیشست

آری،‌جانا! بگذرد این نیز آخر

از عشق تو در جگر ندارم آبی

چون بنشانم ز آتش دل تابی

از خواب غرور خویش یکبار آخر

بیدار شوم گرم ببینی خوابی

گر تو سر موئی سر من داشتیی

چون موی مرا تافته بگذاشتیی

آخر روزی با من حیران مانده

نومید نیم بوکه کنی آشتیی

عشق تو که همچو آتشم می‌آید

در خورد دل رنج‌کشم می‌آید

در بیم تو و امید تو پیوسته

زیر و زبر آمدن، خوشم می‌آید

عاشق به غم تو کار افتاده خوش است

سرداده به باد و بی سر استاده خوش است

انصاف بده که این دل بی سرو پا

در پای تو سر نهاده سر داده خوش است

تا کی بی تو زاری پیوست کنم

جان را ز شرابِ عشق تو مست کنم

گاهی خود را نیست و گه هست کنم

وقت است که در گردن تو دست کنم

جانی دارم عاشق و شوریده و مست

آشفته و بی قرار، نه نیست، نه هست

طفلی عجب است جان بی دایهٔ من

خو باز نمیکند ز پستان الست

جز تشنگی تو هوسم مینکند

میمیرم و سیرآب کسم مینکند

چه حیله کنم که هرنفس صد دریا

مینوشم و میخورم بسم مینکند

نه دل دارم نه چشم ره بین چکنم

درمانده نه دنیی و نه دین چکنم

نه سوی تو راهست و نه سوی دگران

سیلی است بر آتش من مسکین چکنم

امروز منم وصل به هجران داده

سرگشته و روی در بیابان داده

چون غواصی دم زدنم ممکن نه

پس در دریا تشنگی جان داده

جسمی است هزار چشمه خون زاده درو

جانی است هزاردرد سر داده درو

یک قطرهٔ خون است دل بی سرو پای

صد عالم عشق بر هم افتاده درو

چون کس بنداند آنچه من دانم ازو

خواهم که کنم حیله و نتوانم ازو

صد گونه بلا اگر به رویم بارد

آن روی ندارم که بگردانم ازو

من این دل بسته را کجا خواهم برد

ور صاف مرا نیست کجا خواهم دُرد

گر نوش کنم هزار دریا هر روز

حقا که ز دَردِ تشنگی خواهم مرد

چون مرغ دلم به دام هستی در شد

چندانکه طپید بند محکم تر شد

وز بی صبری و بی قراری جانم

از بس که بسوخت جمله خاکستر شد

نه بستهٔ پیوند توانم بودن

نه رنج کش بند توانم بودن

عمری است که بی قرارتر از فلکم

ساکن چو زمین چند توانم بودن

ما هر ساعت ذخیرهٔ جان بنهیم

تا آن ساعت که از غم جان برهیم

خود را شب و روز همچو پروانه زشوق

بر شمع همی زنیم تا جان بدهیم

جان تشنگی همه جهان میآرد

پس روی به بحر دلستان میآرد

جانا جانم چگونه سیرآب شود

چون بحر تو تشنگی جان میآرد

جانا! جانی عاشق روی تو مراست

افتادگییی بر سر کوی تو مراست

هرگز نتوان گفت –یقین میدانم

آن قصه که با هر سر موی تو مراست

در هر دو جهان گر آرزویی جویم

از وصلِ تو قدرِ سر مویی جویم

راه از همه سوی کردهام گُم بی تو

راهی به تو از کدام سویی جویم

در پرده درونِ دل ریشت بینم

از پرده برون نشسته بیشت بینم

هر روز هزار بار بیشت بینم

تا کی بُود آن نَفَس که خویشت بینم