خیام تنت به خیمه میماند راست

سلطان روحست و منزلش دار بقاست

فراش اجل برای دیگر منزل

از پا فگند خیمه چو سلطان برخاست

هر چند به طاعت تو عصیان و خطاست

زین غم نکشی که گشتن چرخ بلاست

گر خسته‌ای از کثرت طغیان گناه

مندیش که ناخدای این بحر خداست

من بندهٔ عاصیم رضای تو کجاست

تاریک دلم نور و صفای تو کجاست

ما را تو بهشت اگر به طاعت بخشی

این بیع بود لطف و عطای تو کجاست

گر طالب راه حق شوی ره پیداست

او راست بود با تو، تو گر باشی راست

وانگه که به اخلاص و درون صافی

او را باشی بدان که او نیز تراست

غم عاشق سینهٔ بلاپرورِ ماست

خون در دل آرزو ز چشم ِ تر ماست

هان غیر، اگر حریف مایی پیش آی

که‌الماس به جای باده در ساغر ماست

ما کشتهٔ عشقیم و جهان مسلخ ماست

ما بیخور و خوابیم و جهان مطبخ ماست

ما را نبود هوای فردوس از آنک

صد مرتبه بالاتر از آن دوزخ ماست

یا رب غم آنچه غیر تو در دل ماست

بَردار که بیحاصلی از حاصل ماست

الحمد که چون تو رهنمایی داریم

کز گمشدگانیم که غم منزل ماست

یاد تو شب و روز قرین دل ماست

سودای دلت گوشه‌نشین دل ماست

از حلقهٔ بندگیت بیرون نرود

تا نقش حیات در نگین دل ماست

گردون کمری ز عمر فرسودهٔ ماست

دریا اثری ز اشک آلودهٔ ماست

دوزخ شرری ز رنج بیهودهٔ ماست

فردوس دمی ز وقت آسودهٔ ماست

دوزخ شرری ز آتش سینهٔ ماست

جنت اثری زین دل گنجینهٔ ماست

فارغ ز بهشت و دوزخ ای دل خوش باش

با دردِ غمش، که یار دیرینهٔ ماست

عصیان خلایق ارچه صحرا صحراست

در پیش عنایت تو یک برگ گیاست

هرچند گناه ماست کشتی کشتی

غم نیست که رحمت تو دریا دریاست

آن آتش سوزنده که عشقش لقبست

در پیکر کفر و دین چو سوزنده تبست

ایمان دگر و کیش محبت دگرست

پیغمبر عشق نه عجم نه عربست

از ما همه عجز و نیستی مطلوب است

هستی و توابعش ز ما منکوب است

این اوست پدید گشته در صورتِ ما

این قدرت و فعل از آن به‌ ما منسوب است

گویند دل آیینهٔ آیین عجبست

دوری رخ شاهدان خودبین عجبست

در آینه روی شاهدان نیست عجب

خود شاهد و خود آینه‌اش این عجبست

گر سبحهٔ صد دانه شماری خوبست

ور جام می از کف نگذاری خوبست

گفتی چه کنم چه تحفه آرم بر دوست

بی‌درد میا هر آنچه آری خوبست

پیوسته ز من کشیده‌دامنْ دلِ توست

فارغ ز منِ سوخته‌خرمنْ دلِ توست

گر عمر وفا کند من از تو دلِ خویش

فارغ‌تر از آن کنم که از من دلِ توست

دل کیست که گویم از برای غم توست‌؟!

یا آنکه حریمِ تنْ سرایِ غم توست

لطفی‌ست که می‌کند غمت با دل من

ورنه دل تنگ من چه جای غم توست‌‌؟

ای دل غمِ عشق از برای من و توست

سر بر خط او نِه که سزای من و توست

تو چاشنی درد ندانی ورنه

یک‌دم غم ِدوست خون‌بهای من و توست

ناکامی‌ام ای دوست ز خودکامیِ توست

وین سوختگی‌های من از خامیِ توست

مگذار که در عشق تو رسوا گردم

رسوایی من باعث بدنامیِ توست

اسرار ملک بین که به غول افتاده‌ست

وان سکهٔ زر بین که به پول افتاده‌ست

وان دست برافشاندن مردان زد و کون

اکنون به ترانه‌ای کچول افتاده‌ست