بر آن شدم که من آن پیر را دهم تسکین

به خاک تیره سپارد جوانی گلچین!

هزارگونه به نوع بشر کنم نفرین!

چقدر آلت قتاله زین کهن ماشین؟

اگر بخواهی، آگه شوی بیا بنشین

[...]

چه بهتر که از بهر ایران زمین

به پا گردد این داستان این چنین

گر حکیمی مرده‌ای را زنده سازد اینچنین

بهر او تکریم و تعظیم است در روی زمین

به پندار دانای مغرب‌زمین

پدیدآور پند نو «داروین»

کدخدائی بود کاکا عابدین

سرپرست مردم آن سرزمین

عابدین گفتش: «نظر کن بر زمین

جای های پای های خود ببین »

بار دیگر، گر که کردم این چنین

کن برونم یکسر، از این سرزمین »

دید بسته عهد، او با عابدین

که ندزدد شیره اش را بعد از این

رفت بر پشت خری شد جایگزین

راند خر را در سرای عابدین

سخت در حیرت، فرو شد عابدین

هم ز خر بد دل، هم از یاسی ظنین

زد دو دستی بر سر، آخر عابدین

وز تعجب بانگ بر زد این چنین!

گرت ایدوست بود دیدهٔ روشن بین

بجهان گذران تکیه مکن چندین

نه بقائیست به اسفند مه و بهمن

نه ثباتی است به شهریور و فروردین

پی اعدام تو زین آینه گون ایوان

[...]

صبح آمد و مرغ صبحگاهی

زد نغمه، بیاد عهد دیرین

خفاش برفت با سیاهی

شد پر همای روز، زرین

در چشمه، بشوق جست ماهی

[...]

خوش صبحدمی، اگر توانی

بر دامن مرغزار بنشین

چون در ره دور، دیر مانی

بال و پر تو، کنند خونین

گر رسم و ره فرار دانی

[...]

پشت در افتاده، اما پیش بین

از برای صید، دائم در کمین

گفت، پیش کیست آن روشن نگین

گفت، بیرون آر دست از آستین

عاقبت، آن مرغک عزلت گزین

گشت بسی خسته و اندوهگین

ای دریغا آن کلاه و پوستین

ای دریغا آن کمربند و نگین

دزد شد زان بوالفضولی خشمگین

بازگشت و فوطه را زد بر زمین