سخن‌گوی و روشن دل و پاک‌دین

به کاری که پیش آیدش پیش‌بین

یکی روم و خاور دگر ترک و چین

سیم دشت گردان و ایران‌زمین

دگر تور را داد توران زمین

ورا کرد سالار ترکان و چین

بدان ای شهنشاه ترکان و چین

گسسته دل روشن از به گزین

سپارد ترا مرز ترکان و چین

که از تو سپهدار ایران زمین

برفت این برادر ز روم آن ز چین

به زهر اندر آمیخته انگبین

ایا دادگر شهریار زمین

برین داد هرگز مباد آفرین

و گرنه سواران ترکان و چین

هم از روم گردان جوینده کین

بسی روزگاران شدست اندرین

نکردیم بر باد بخشش زمین

خداوند شمشیر و گاه و نگین

چو ما دید بسیار و بیند زمین

به بیهوده از شهریار زمین

مدارید خشم و مدارید کین

یکی نامه بنوشت شاه زمین

به خاور خدای و به سالار چین

دو سنگی دو جنگی دو شاه زمین

میان کیان چون درخشان نگین

به لشگرگه آمد دلی پر ز کین

جگر پر ز خون ابروان پر ز چین

من ایران نخواهم نه خاور نه چین

نه شاهی نه گسترده روی زمین

سپردم شما را کلاه و نگین

بدین روی با من مدارید کین

چو بشنید تور از برادر چنین

به ابرو ز خشم اندر آورد چین

فرستاده بر شاه کرد آفرین

که ای نازش تاج و تخت و نگین

که از بیشهٔ نارون تا بچین

سواران جنگند و مردان کین

پر از خشم سر ابروان پر ز چین

همی بر نوشتند روی زمین