ز قارن چو افراسیاب آن بدید

بزد اسپ و لشکر سوی او کشید

چو افراسیاب آن سپه را بدید

بزد کوس رویین و صف برکشید

بدادش مران پندها چون سزید

پس آن دست شاهانه بیرون کشید

به ننگ اندرون سر شود ناپدید

به دنب کروخان بباید کشید

که ما را سوی پارس باید کشید

نباید برین جایگاه آرمید

ازان پیشتر تابه قارن رسید

گرامیش را کشته افگنده دید

چو از پارس قارن به هامون کشید

ز دست چپش لشکر آمد پدید

فرستاده نزدیک دستان رسید

به کردار آتش دلش بردمید

شماساس چون در بیابان رسید

ز ره قارن کاوه آمد پدید

که تخت و کله چون تو بسیار دید

چنین داستان چند خواهی شنید

چو اغریرث پرهنر آن بدید

دل او ببر در چو آتش دمید

چو گشواد فرخ به ساری رسید

پدید آمد آن بندها را کلید

چو گشواد نزدیک زابل رسید

پذیره شدش زال زر چون سزید

فراخی که آمد ز تنگی پدید

جهان آفرین داشت آن را کلید

سپاهی ز جیحون بدین سو کشید

که شد آفتاب از جهان ناپدید

چو رستم بران مادیان بنگرید

مر آن کرهٔ پیلتن را بدید

سخن چون به گوش سپهبد رسید

ز شادی دل اندر برش برطپید

بیازید جامی لبالب نبید

بیاد تهمتن به دم درکشید

که از سوی ایران دو باز سپید

یکی تاج رخشان به کردار شید

چو بیدار گشتم شدم پرامید

ازان تاج رخشان و باز سپید