خردمند چون پیش خسرو رسید

شد از آب دیده رخش ناپدید

خردمند پیران بدانجا رسید

بدید آن که هرگز ندید و شنید

دگر آن که گفتی که دیو پلید

دل و رای من سوی زشتی کشید

همین گفت ضحاک و هم جمشید

چو شدشان دل از نیکویی ناامید

شب تیره تا برزد از چرخ شید

بشد کوه چون پشت پیل سپید

سواران ترکان به کردار بید

شده لرزلرزان و دل ناامید

چه مایه زن و کودک نارسید

که زیر پی پیل شد ناپدید

وز آن جایگه خیره شد ناپدید

تو گفتی چو مرغان همی بر پرید

از آن نامداران دو صد برگزید

بر آن راه بی‌راه شد ناپدید

ز هر گونه گفتند و خسرو شنید

نیامد همی روشنایی پدید

ز خون ریختن دل بباید کشید

سر بیگناهان نباید برید

همه روی کشور سپه گسترید

شدست او کنون از جهان ناپدید

چو افراسیاب آن سپه را بدید

بیامد برابر صفی برکشید

سپارم ترا من شوم ناپدید

جز از تیغ جان را ندارم کلید

به جایی غو پاسبانان ندید

تو گفتی جهان سر به سر آرمید

کز ایرانیان کس مر او را ندید

نه دام و دد آوای ایشان شنید

چو نزدیک آن ژرف دریا رسید

مر آن را میان و کرانه ندید

همی گفت با شاه گیو آنچه دید

سخن کز لب شاه ایران شنید

ز هر گونه‌ای گفت و پاسخ شنید

چنین تا شب تیره اندر چمید

چو گرسیوز بدکنش را بدید

بر او کرد نفرین که نفرین سزید