به کابل که با سام یارد چخید

ازان زخم گرزش که یارد چشید

بدو گفت مهراب بستان کلید

غم گنج هرگز نباید کشید

یکایک همه پیش سام آورید

سر پهلوان خیره شد کان بدید

چنین آمد از داد اختر پدید

که این آب روشن بخواهد دوید

فرستاده تازان به کابل رسید

خروشی برآمد چنان چون سزید

چنان بی‌گزندش برون آورید

که کس در جهان این شگفتی ندید

کس اندر جهان کودک نارسید

بدین شیر مردی و گردی ندید

چو از دور سام یل آمد پدید

سپه بر دو رویه رده برکشید

چو گل چهرهٔ سام یل بشکفید

چو بر پیل بر بچهٔ شیر دید

چنان همش بر پیل پیش آورید

نگه کرد و با تاج و تختش بدید

همی خورد مهراب چندان نبید

که چون خویشتن کس به گیتی ندید

چو نامه بر سام نیرم رسید

یکی باد سرد از جگر برکشید

دل او ز کژی به داد آورید

چنان کرد نوذر که او رای دید

جهان سر به سر سبز گردد ز خوید

به هامون سراپرده باید کشید

چو لشکر به پیش دهستان رسید

تو گفتی که خورشید شد ناپدید

بیامد چو پیش دهستان رسید

برابر سراپرده‌ای برکشید

سپیده چو از کوه سر برکشید

طلایه به پیش دهستان رسید

بیامد سپه را همی بنگرید

سراپردهٔ شاه نوذر بدید

که سال تو اکنون به جایی رسید

که از جنگ دستت بباید کشید

بخون گر شود لعل، مویی سپید؛

شوند این دلیران همه ناامید