چوبشنید بوزرجمهر این سخن

دلش پرشد از رنج و درد کهن

چو بشنید بوزرجمهر این سخن

نگر تا چه اندیشه افگند بن

به ایوان چنین گفت شاه یمن

که نوشین‌روان چون گشاید دهن

بپرسیدم از مرد نیکوسخن

کسی کو بسال و خرد بد کهن

مبادا که گردی تو پیمان شکن

که خاکست پیمان شکن را کفن

همان نیز نیکی باندازه کن

ز مرد جهاندیده بشنو سخن

یکی پیر بد پهلوانی سخن

به گفتار و کردار گشته کهن

چنین داد پاسخ که دانا سخن

ببخشید واندیشه افگند بن

که پیوسته گوید سراسر سخن

اگر نو بود داستان گر کهن

همی‌پرسم از ناسزایان سخن

چه گویی که دانش کی آید ببن

سبک دارد اکنون نگوید سخن

نه از نو نه از روزگار کهن

از اندازه بر نگذرانی سخن

که تو نو به کاری گیتی کهن

یکی هفته هرکش که بد رای زن

به نزدیک قیصر شدند انجمن

بخندید نوشین روان زان سخن

که مرد فرستاده افگند بن

که این داستانها و چندین سخن

گذشته برو سال و گشته کهن

شدند اندران موبدان انجمن

ز هر در پژوهنده و رای زن

ز فرزند پرسید دانا سخن

وزو بایدم پاسخ افگند بن

هم اندر زمان چون گشاید سخن

به پیش آرد آن لافهای کهن

سخنهای هرمزد چون شد ببن

یکی نو پی افگند موبد سخن

چو نیکی نمایند پاداش کن

ممان تا شود رنج نیکی کهن