برفتند هر دو به شادی به هم

سخن یاد کردند بر بیش و کم

ز دینار وز بدرهای درم

ز یاقوت و پیروزه و بیش و کم

سپهبد چه شادان چه بودی دژم

بجز با سیاوش نبودی به هم

سیاوش یکی روز و پیران بهم

نشستند و گفتند هر بیش و کم

به دیبا و دینار و در و درم

به بوی و به رنگ و به هر بیش و کم

نشستند شادان دل آن شب بهم

به باده بشستند جان را ز غم

ز دینار و از بدرهای درم

ز پوشیدنیها و از بیش و کم

ز کشته شود زندگانی دژم

برآشوبد ایران و توران بهم

فرستاده را داد چندان درم

که آرنده گشت از کشیدن دژم

اگر تور را دل نگشتی دژم

ز گیتی به ایرج نکردی ستم

گر از شاه ترکان شدستی دژم

به دیده درآوردی از درد نم

بدیدی مرا روی کرده دژم

دمیدی بران آتش تیزدم

چنین گفت مر شاه را پیلسم

که این شاخ را بار دردست و غم

مکن بی‌گنه بر تن من ستم

که گیتی سپنج است با باد و دم

همی شد پس پشت او پیلسم

دو دیده پر از خون و دل پر ز غم

مدار ایچ تیمار با او به هم

به گیتی مکن جان و دل را دژم

بیامد پر از خون دو رخ پیلسم

روان پر ز داغ و رخان پر ز نم

به ایوان خرامید با او به هم

روانش ز بهر سیاوش دژم

که ناید بدین کودک از من ستم

نه هرگز برو بر زنم تیزدم

ز اسپ و پرستنده و بیش و کم

بده هرچ باید ز گنج و درم