الا هیچ دانید ای قوم زشت

که بهر شما دست هاتان چه کشت؟

چو دید از بد اندیش آن کار زشت

بشد خشمگین، بیمش ازدل بهشت

سپردم به تو از بد بدکنشت

همی تا در آیند اندر بهشت

برای تو سبط نبی را بکشت

ندارد به جز باد از تو به مشت

به کلکی ز فولا د با خون نوشت

به دیوار، کای مردم بد سرشت

دگر ره چو زان کار لختی گذشت

همان دست غیبی پدیدار گشت

ز دروازه رفتم برون چون به دشت

از انبوه مردم سرم خیره گشت

بگفتا بران کاو چنین کس بکشت

نباشد روا غیر زخم درشت

مسلمانی این نیست ایمرد زشت

بدین کیش خندند اهل کنشت

ز من تا به داوود هفتاد پشت

گذشته است در این جهان درشت

شب دوش عیسای مینو سرشت

مرا داده بد مژده سوی بهشت

بگفت ای شهان دیار بهشت

نیاتان نخواند و نه هرگز نوشت

دگر آن دوشهزاده ی خوش سرشت

دو شاه جوانان اهل بهشت

جهان را کنم همچو باغ بهشت

زکردار مختار فرخ سرشت

بدید ازخدا کیفر کار زشت

به داس عقوبت درود آنچه کشت

غو نای پیچید درشهر و دشت

سر فتنه ی، خفته، بیدار گشت

به ناگه بر او تاخت تیغش به مشت

بد اختر چو دیدش بدو کرد پشت

به دیر اندرون چون که آسوده گشت

زمن خواست کایم دراین پهندشت

سرنامه را حمد یزدان نوشت

خدای دوکیهان و خرم بهشت

به جز مصعب ازکین به زخم درشت

فرستاده را در جهان کس نکشت