ز بس پیکر و لشکر و سیم و زر

کمرهای زرین و زرین سپر

بدو گفت گوینده کای دادگر

گر ایدر ز ترکان نبودی گذر

همه جامه و برده و سیم و زر

گرانمایه اسبان بسیار مر

دل شاه خشنود گردد مگر

چو بیند بریده یکی توده سر

به گیتی یکی را کند تاجور

وزو به یکی پیش او با کمر

اگر بازماندی ازو سیم و زر

کلاه و کمان و کمند و کمر

شهنشاه را مایه این بود و فر

جهان را همی‌داشت در زیر پر

ز من بشنو این داستان سر به سر

بگویم تو را ای پسر در بدر

هنرجوی و تیمار بیشی مخور

که گیتی سپنجست و ما بر گذر

چنین گفت کز خسرو دادگر

نپیچید باید به اندیشه سر

ازیشان یکی بود فرزانه‌تر

بپرسید ازو از قضا و قدر

چنین گفت کان کس که داننده تر

به نیکی کرا دانش آید ببر

سخن پرسی از گنگ گر مرد کر

به بار آید ورای ناید ببر

چوفرمان پذیرنده باشد پسر

نوازنده باید که باشد پدر

چنین داد پاسخ که نزد پدر

گرامی چوجانست فرخ پسر

چوپرسند پرسندگان از هنر

نشاید که پاسخ دهیم ازگهر

چوخواهی که دانسته آید به بر

به گفتار بگشای بند از هنر

بدشمن ز نخچیر آژیرتر

برو دوست همواره چون تیر و پر

چوخواهی که رنج تو آید به بر

ز آموزگاران مپرتاب سر

در پادشا همچو دریا شمر

پرستنده ملاح وکشتی هنر