هزار از هنرمند گردان گرد

چو هنگامهٔ رفتن آمد ببرد

بگویش که هر چند من سالخورد

بدم پاک یزدان مرا شاد کرد

به دل گفت سالی چنین بگذرد

سیاوش کسی را به کس نشمرد

نهان دل خویش پیدا نکرد

همی بود پیچان و رخساره زرد

منم گفت شایستهٔ کارکرد

اگر نیست او را کسی هم نبرد

همی رفت یکدل پر از کین و درد

بدانگه که خورشید شد لاژورد

بدین شیرمردی و چندین خرد

کمان مرا زیر پی بسپرد

فرو ریخت از دیدگان آب زرد

به آب دو دیده همی چاره کرد

کسی کاو دم اژدها بسپرد

ز رای جهان آفرین نگذرد

همی گفت و مژگان پر از آب زرد

پر افسون دل و لب پر از باد سرد

دلش گشت پردرد و رخساره زرد

پر از غم دل و لب پر از باد سرد

ترا من همانا بسم پایمرد

بر آتش یکی برزنم آب سرد

سیاوش به پرده درآمد به درد

به تن لرز لرزان و رخساره زرد

پدر خود دلی دارد از تو به درد

از ایران نیاری سخن یاد کرد

پی رخش فرخ زمین بسپرد

به توران کسی را به کس نشمرد

چنین گفت گرسیوز کم خرد

کزین در سخن خود کی اندر خورد

بمان تا ز ایرانیان دست برد

ببینند و مشمر چنین کار خرد

که خون سیاوش بریزد به درد

کزو داشت درد دل اندر نبرد

شنیدی که از آفریدون گرد

ستمگاره ضحاک تازی چه برد

یکی جز به نیکی جهان نسپرد

همی از نژندی فرو پژمرد