کس انباز من نیست جز درد من

همین سوز شمع است در خورد من

بیا ساقی ای مرهم درد من

وفاگستر و ناز پرورد من

بتازم چنان کاندر آورد من

نگردد سخن گستری مرد من

تو خود کن یکی چاره ی درد من

زشه بازجو اذن ناورد من

بدو گفت کای دست پرورد من

ببین اشگ سرخ و رخ زرد من