همی‌گفت گر من فرستم سپاه

سر او بگردد شود رزمخواه

ندارم ز ایران یکی رزمخواه

کز ایدر شود پیش او با سپاه

چو آورد لشکر به نزدیک شاه

هم اندر زمان برگشادند راه

تویی باژخواه و منم با گناه

نخواهم که خوانی مرا نیز شاه

چو بر نامه بر مهر بنهاد شاه

بیاورد شاپور لشکر به راه

بدان رنج و سختی که بردم ز شاه

برفتم ز زابلستان با سپاه

مرا داستان بود نزدیک شاه

همان نزد گردان ایران سپاه

بکردند پس پهلوان را تباه

شد آن گرد فرزانه و نیک‌خواه

برفتند یکسر به ایوان شاه

ز بدگوی پردرد و فریادخواه

یکی دختری داشت دهقان چو ماه

ز مشک سیه بر سرش بر کلاه

بدان ده یکی هفته از بهر ماه

همی‌بود و هشتم بیامد به راه

که گر باز یابی تو گنج و کلاه

چغانی بباشد تو را نیکخواه

چو خواهی فرستمت بی‌مر سپاه

چغانی که باشد که یازد به گاه

عماری بسیجید و آمد به راه

نشسته بدو اندرون جفت شاه

گناه بزرگان ببخشید شاه

ز خون ریختن کرد پوزش به راه

بدیشان چنین گفت مزدک که شاه

نماید شما را به امید راه

چو بشنید برخاست از پیش شاه

بیامد به نزدیک فریادخواه

بباشید تا بامداد پگاه

نمایم شما را سوی داد راه

که تاراج کردند انبار شاه

به مزدک همی‌بازگردد گناه

بدین بنده پاسخ چنین داد شاه

که تریاک‌دارست مرد گناه