نیارد گذشتن بروبر سپاه

همی دود زهرش برآید به ماه

چو آن اژدها را خورش بود گاه

ز مردان لشکر گزین کرد شاه

چو نزدیکی اژدها رفت شاه

بسان یکی ابر دیدش سپاه

بسی دشمن و دوست کردی تباه

ز گیتی کنون بازگشتست گاه

به پیش تو آریم چندان سپاه

که تیره شود بر تو خورشید و ماه

چو آمد خرامان به نزدیک شاه

پذیره فرستاد چندی به راه

مرا گرد کافور و خاک سیاه

همانست و هم بزم و هم رزمگاه

چو دیدار باشد برانم سپاه

نباشم فراوان بدین جایگاه

چو دانیم کامد به نزدیک شاه

یکایک پذیره شویمش به راه

برآمد یکی ابر و دودی سیاه

بر آتش همی رفت گفتی سپاه

بسی پیل بردند پیشش به راه

همان هدیه مردمان سیاه

ببود اندر آن شهر یک ماه شاه

چو آسوده گشتند شاه و سپاه

ز فردوس دارد بران چشمه راه

بشوید برآن تن بریزد گناه

فرود آمد و بامداد پگاه

به نزدیک آن چشمه شد بی‌سپاه

دگر مهره باشد مرا شمع راه

به تاریک اندر شوم با سپاه

سه دیگر به تاریکی اندر دو راه

پدید آمد و گم شد از خضر شاه

چو آمد به تاریکی اندر سپاه

خروشی برآمد ز کوه سیاه

یکی گفت کین رنج هست از گناه

پشیمانی و سنگ بردن به راه

ز چیزی که بود اندران جایگاه

فراوان ببردند نزدیک شاه

همی رفت یک ماه پویان به راه

به رنج اندر از راه شاه و سپاه