دو اشتر بدی زیر تابوت شاه

چپ و راست پیش و پس‌اندر سپاه

بریده بش و دم اسپ سیاه

پشوتن همی برد پیش سپاه

به گشتاسپ آگاهی آمد ز راه

نگون شد سر نامبردار شاه

پشوتن همی رفت گریان به راه

پس پشت تابوت و اسپ سیاه

چو مادرش با خواهران روی شاه

پر از مشک دیدند ریش سیاه

برفتند یکسر ز بالین شاه

خروشان به نزدیک اسپ سیاه

به ابر اندر آمد خروش سپاه

پشوتن بیامد به ایوان شاه

بیامد پشوتن ز ایوان شاه

زنان را بیاورد زان جایگاه

سواری و می خوردن و بارگاه

بیاموخت رستم بدان پور شاه

ز بیشی هرآنچت بباید بخواه

ز تخت و ز مهر و ز تیغ و کلاه

خردمند و بادانش و دستگاه

به شاهی برافراخت فرخ کلاه

به گشتاسپ گفت ای پسندیده شاه

ترا کرد باید به بهمن نگاه

تهمتن بیامد دو منزل به راه

پس او را فرستاد نزدیک شاه

به نام جهاندار محمود شاه

ابوالقاسم آن فر دیهیم و گاه

کند تخمهٔ سام نیرم تباه

شکست اندرآرد بدین دستگاه

تو نخچیرگاهی نگه کن به راه

بکن چاه چندی به نخچیرگاه

چنین گفت رستم که اینست راه

مرا خود به کابل نباید سپاه

سراسر همه دشت نخچیرگاه

همه چاه بد کنده در زیر راه

که آمد گو پیلتن با سپاه

بیا پیش وزان کرده زنهار خواه

بسی خوردنیها بیاورد شاه

بیاراست خرم یکی جشنگاه