از سر حالت نگارا! عیش کن تا در جهانی

زانکه تو طفلی درین ره حیلت گردون ندانی

گرچه خرمن سوز عقلی ورچه شورانگیز جانی

با مجیر از روی رحمت گر بسازی می‌توانی

اقبلا هذا مکانی منعما لولا زمانی

اسمعی یا نور عقلی صوت قلبی من لسانی

مردم از بهر خدا را ای غلام از دوستکانی

بر کفم نه تا زمانی زین جهان بازم رهانی

طلع النجم الیمانی فأرقها فی الاوانی

نوش بادت در جوانی جام آب زندگانی

جلال الدین! نلت مدی الامانی

و ساعدک الزمان بلا توانی

ایا خورشید را رأی تو ثانی!

ز اقران قرون، صاحبقرانی

بهر کویی مرا تا کی دوانی؟

ز هر زهری مرا تا کی چشانی؟

چندم پرسی مرا چرا رنجانی

حقا که تو حال من زمن به دانی!

چندم پرسی مرا چرا رنجانی

حقّا که تو حال من زمن به دانی!

مرا تا باشد این درد نهانی

ترا جویم که درمانم تو دانی.

از این مرگ صورت فکن تا نترسی

از این زندگی ترس کاکنون در آنی‌

از این زندگی زندگانی نخیزد

که گرگست و ناید ز گرگان شبانی‌

بمیر ای حکیم از چنین زندگانی

کزین زندگانی چو ماندی بمانی‌

از این کلبه جیفه مرگت رهاند

که مرگست سرمایه زندگانی‌

کند عقل را فارغ از لا ابالی

[...]

درین ره گرم رو می‌باش تا از روی نادانی

نگر نندیشیا هرگز که این ره را کران بینی‌

مرا تا باشد این درد نهانی

ترا جویم که درمانم تو دانی‌

مرا تا باشد این درد نهانی

ترا جویم که درمانم تو دانی‌

مرا تا باشد این درد نهانی

ترا جویم که درمانم تو دانی‌

درین ره گرم رو می باش تا از روی نادانی

مگر نندیشیا هرگز که این ره را کران بینی‌

بهر کویی مرا تا کی دوانی

زهر زهری مرا تا کی چشانی‌

برود اندازی اوّل تو رهی را

پس آن گه بربر دشمن نشانی‌

و زان پس افکنی او را بغربت

[...]

نزدیکان را بیش بود حیرانی

کایشان دانند سیاست سلطانی‌