همی تا بگردد فلک چرخ‌وار

بود اندر او مشتری را گذار

چنین پروراند همی روزگار

فزون آمد از رنگ گل رنج خار

چنین تا برآمد برین روزگار

پر از درد گشتاسپ از شهریار

مگر رستم زال سام سوار

که با او نسازد کسی کارزار

چنین هم که‌ام پیش تو بنده‌وار

همی باشم و خوانمت شهریار

به گشتاسپ گفت ای پسر گوش دار

که تندی نه خوب آید از شهریار

مرا گفت بیدادگر شهریار

یکی خو بود پیش باغ بهار

ز لشکر ورا بود سیصد سوار

همه گرد و شایستهٔ کارزار

بدانگه که گفتم که آمد به بار

ز باغ من آواره شد نامدار

شب تیره می‌ خواست از میگسار

ببردند شمع از بر جویبار

گرفتند مر یکدگر را کنار

نشستند شادان در آن مرغزار

بگفت این و برگشت زان مرغزار

بیامد بر نامور شهریار

ورا گفت گشتاسپ کای شهریار

منم بر درت بر یکی پیشکار

بیاراست ایوان گوهرنگار

نهادند خوان و می خوشگوار

چو یک تن بود کم کند خواستار

چه داند که من چون شدم شهریار

ز دینار وز گوهر شاهوار

بیاورد چندان کش آمد به کار

جز از پهلوان رستم نامدار

به گیتی نبینیم چون او سوار

چنین داد پاسخ که ای نامدار

یکی کره تازم دلیر و سوار

پس پردهٔ قیصر آن روزگار

سه بد دختر اندر جهان نامدار

ز چندین سر و افسر نامدار

چرا کرد رایت مرا خواستار