ز منقارش نمایم راستی یاد

چو دوپیکان خمّیده ز پولاد

خروس ازبیم کرد آن گونه فریاد

که اندر خیل مرغان شورش افتاد

اگر خواهی کباب آدمیزاد

ز «‌سنسن‌» عصر شو تا «‌طاهرآباد»

فعلاتن فعل از ضرب افتاد

ضرب هم قاعده را از کف داد

خلق غوغاها نمودند از بلاد

گوش شه بشنود غوغای عباد

خاک آمل دامنش از دست داد

لاجرم طالب به هندستان فتاد

صنعت و علم و امید و اتحاد

کسب کن تا وارهی زین انفراد

مگر چون تو مهمان والانژاد

که بر دیدگان بایدت جای داد

چو تخم گنه شد برون از نهاد

شود دیو خونخواره‌، مردم‌نژاد

ز دین بود اگر قاضی این داد داد

که لعنت برین دین و این داد باد

توگویی طبیعت بُدش اوستاد

دهد این منش‌های نیکوش یاد

ز شهر اندر آمد به کردار باد

در آن ده پراکند و باور فتاد

نبوده در ایام یک روز شاد‌

نخندیده در باغ یک بامداد

نکوکاری انگشت بر لب نهاد

که این خود بنپذیرم از اوستاد

ز نظم جهانست مسرور و شاد

ز قانون و آزادی و عدل و داد

نکویی کن و مهربانی و داد

بود کان بدی‌ها نیارد بهٔاد

فزون زان فتوحی که داریم یاد

ز کشورگشایان با فر و داد

جمیل زهاوی بزرگ اوستاد

در این بزم والا زبان برگشاد

ز ارشک سخن کردم و مهرداد

که مردانه بنیاد شاهی نهاد

مهین ارشک شیردل مهرداد

به کین کیان دست مردی گشاد