چو سهراب شیراوژن او را بدید

ز باد جوانی دلش بردمید

سبک تیغ تیز از میان برکشید

بر شیر بیدار دل بردرید

بدو گفت کاین بر من از من رسید

زمانه به دست تو دادم کلید

چو بگشاد خفتان و آن مهره دید

همه جامه بر خویشتن بردرید

بسی روز را داده بودم نوید

بسی کرده بودم ز هر در امید

پس آنگه سوی زابلستان کشید

چو آگاهی از وی به دستان رسید

چنین است و رازش نیامد پدید

نیابی به خیره چه جویی کلید

یکی خنجری آبگون برکشید

همان خواست از تن سرم را برید

همان طوس نوذر بدان بستهید

کجا پیش اسپ من اینجا رسید

سخن‌شان به تندی بجایی رسید

که این ماه را سر بباید برید

چو کاووس روی کنیزک بدید

بخندید و لب را به دندان گزید

یکی بچهٔ فرخ آمد پدید

کنون تخت بر ابر باید کشید

سیاووش را داد و کردش نوید

ز خوبی بدادش فراوان امید

ز ناگاه روی سیاوش بدید

پراندیشه گشت و دلش بردمید

ترا پاک یزدان چنان آفرید

که مهر آورد بر تو هرکت بدید

سیاوش چو نزدیک ایوان رسید

یکی تخت زرین درفشنده دید

چو کاووس کی در شبستان رسید

نگه کرد سودابه او را بدید

سیاووش را سر بباید برید

بدینسان بودبند بد را کلید

به خوبی بپرسید و کردش امید

بسی روز را داد نیزش نوید

ز دور از دو فرسنگ هرکش بدید

چنین جست و جوی بلا را کلید