پزشکان به درمانش کردند امید

به خون دل و مغز دیو سپید

به نزدیکی غار بی‌بن رسید

به گرد اندرون لشکر دیو دید

وزان جایگه سوی دیو سپید

بیامد به کردار تابنده شید

ازان تیرگی جای دیده ندید

زمانی بران جایگه آرمید

همیدون به دل گفت دیو سپید

که از جان شیرین شدم ناامید

همی گفت ازین گونه دیو سپید

همی داد دل را بدینسان نوید

فرو برد خنجر دلش بردرید

جگرش از تن تیره بیرون کشید

به چیزی که دادی دلم را امید

همی باز خواهد امیدم نوید

دریدم جگرگاه دیو سپید

ندارد بدو شاه ازین پس امید

چنان چون سزا بد بدیشان رسید

ز کشتن کنون دست باید کشید

یکی نامه‌ای بر حریر سپید

بدو اندرون چند بیم و امید

وگرنه چو ارژنگ و دیو سپید

دلت کرد باید ز جان ناامید

ز لشکر یکایک همه برگزید

ازیشان هنر خواست کاید پدید

ز رستم نخواهد جهان آرمید

نخواهد شدن نام او ناپدید

بیامد بگفت آنچ دید و شنید

همه پردهٔ رازها بردرید

روان بداندیش دیو سپید

دهد کرگسان را به مغزت نوید

چو چشم تهمتن بدیشان رسید

به ره بر درختی گشن شاخ دید

بینداخت چون نزد ایشان رسید

سواران بسی زیر شاخ آورید

ز مازندران هرچ دید و شنید

همه کرد بر شاه ایران پدید

سپاهی که خورشید شد ناپدید

چو گرد سیاه از میان بردمید