یاد یاران یار را میمون بود

خاصه کان لیلی و آن مجنون بود

این روا باشد که من در بند سخت

گه شما بر سبزه گاهی بر درخت

مائیم و نوای بی نوائی

بسم الله اگر حریف مائی

بوی گل خود بچمن راهنما شد ورنه

مرغ مسکین چه خبر داشت که گلزاری هست

گر جان طلبی فدای جانت

سهل است جواب امتحانت

چشم تو خود لایق دیدار نیست

ور نه جائی نیست کاین انوار نیست

سعی کن تا دیده ات بینا شود

لایق دیدار لطف ما شود

یارب این آتش که در جان من است

سرد کن زانسان که کردی بر خلیل

در محفل خود راه مده هم چو منی را

افسرده دل افسرده کند انجمنی را

ز دنیا بخش ما غم خوردن آمد

نشاید خوردن الارزق مقسوم

مرغ دل و آتش غم اینک هست

گر حرص بود بمرغ بریانم

با چشمه چشم خون فشان فارغ

از ماء معین راح ریحانم

جز خون جگر مباد در جامم

[...]

گفتیم که ما و او بهم پیر شویم

ما پیر شدیم و او جوان است هنوز

مردی که هیچ جامه ندارد باتفاق

بهر ز جامه که در او هیچ مرد نیست

سی روز بود روزه بهر سال و درین سال

روز وشب ما جمله چو روز رمضان است

به غیر که بشد دین و دولت از دستم

بیا بگو که ز عشقش چه طرف بر بستم

دور جوانی گذشت نوبت پیری رسید

برق یمانی بجست گرد نماند از سوار

صاحبا نه ملکا هم نه، چرا؛ ز آن که ترا

مدحت از وصف برون است نه جای لقب است

یک قوم را ز تارک برداشتند تاج

یک قوم را جواهر بستند بر جبین

به روزگار عزیزان که روزگار عزیز

حرام باشد بی دوستان بسر بردن

در کیش من اسلامی اگر هست بعالم

در کفر سر زلف چون زنجیر بتان است

گر واعظ مسجد بجز این گوید مشنو

این احمق بیچاره چه داند حیوان است

پیش من شمع و من از عشق چو شمع

سوز او ز آتش و سوز من از آب

می خورد سرخ تر از چشم خروس

در شب تیره تر از پر غراب

با لب دمساز خود گر جفتمی

همچو نی من گفتنی ها گفتمی